MÜJDE

Merhabalar,

Bugün, Anne Bebek Dergisinin haziran sayısı için hazırladığım kısa öyküyü sizlerle de paylaşmak istedim. Umarım beğenirsiniz. 

Müjde

Şu pembe boyalı, dört katlı ev var ya, işte o evin bahçe katı benim evim. Aslında orası benim ikinci evim, baba ocağım. Çünkü ben az ötedeki koruda, küçücük bir ahşap kulübede yaşıyorum. Ne şanslıyım ki hane sakinlerinden Rıdvan babam bana her zaman merhametiyle; eşi Sevgi annem şefkatiyle, büyük oğulları Altan ve küçük oğulları Alp ise sevgi ve muhabbetle yaklaşır.

Oraya her seferinde kanatlanarak giderim. Pencerelerinin önünde vakit geçirirken çok ama çok eğlenirim. Bu eğlenceme Sevgi annemin, benim için hazırlayıp camın kenarına koyduğu kırıntılar ve bazen küçük oğlu Alp de eşlik eder. Neredeyse görüşmediğimiz tek bir gün bile yok. Benimle devamlı sohbet ederler. Dediklerini çok iyi anlamasam da beni sevdiklerini hissedebiliyorum. Aslına bakarsanız Alp ve ben pek konuşamıyoruz. Ben sevgimi “cik cik” öterek göstermeye çalışıyorum, Alp ise ilginç sesler çıkararak…

Sanırım bana bir de isim koydular. Beni ne zaman görseler “Müjde geldi, müjdeeee, minik serçemiz geldiiiii” diye sevinç çığlıkları atıyorlar. Önceleri, gösterdikleri tezahürattan ürküp kaçıyordum. Sonra dostane tavırlarından emin olunca buna gerek kalmadığını anladım. Hatta beni avuçlarının arasında tutmalarına, minik başımı parmaklarıyla okşamalarına izin dahi veriyorum. Alp biraz mıncıklıyor ama olsun, bunu isteyerek yapmadığına eminim.

Biliyor musunuz, bu güzel aileyle bir ilkbahar mevsiminde tanıştım. Yiyecek bulma telaşı ile evimin yakınlarında gezintiye çıktığım bir gün, bahçelerinden yükselen ve ip çekilmiş bir hat boyunca oturdukları binayı hoş rayihası ile saran hanımeli kokusu getirmişti beni buraya. O yüzden de bahar aylarını bir başka seviyorum. Zaten kış mevsimindeki çetin hava koşulları her canlıyı olduğu gibi bizleri de olumsuz etkiliyor. Hiç unutmam; bir kış günü kolum kanadım kırık bir şekilde baba ocağıma sığınmış, veteriner kontrolünde ve onların merhametli ellerinde çabucak iyileşmiştim. Ha bir de sapanla yaralandığım gün var. Neyse ki yine onların gözetiminde tedavi görüp hayata dönmüştüm.

Onlara o kadar alıştım ki her gidişimde ayrılmak giderek zorlaşmaya başladı. Pencerelerinden girip hepsiyle ayrı ayrı vakit geçirmeyi çok istesem de bunu pek yapamıyorum. Zira birkaç gün önce üstelik tam da kış ortasında anne oldum, bana ihtiyaç duyan yavrularım var. Gecikirsem merak eder, aç susuz kalırlar. Bu arada Sevgi annem de hamile. O da benim peşimden üçüncü çocuğunu dünyaya getirmiş olacak. Ona benzemek beni çok mutlu ediyor.

Anne olduktan sonra, beslemem gereken üç minik yavrunun sorumlulukları, kışın yiyecek bulmanın zorluğu yağan karla birlikte kanatlarımı daha da ağırlaştırıyor. İşte yine acıktı yavrucaklar. Rıdvan babamlara gitsem iyi olacak. Yağış nispeten azaldı, geri dönüşümün fazla uzun sürmeyeceğini ümit ediyorum.

Sanırım pencereyi açık unutmuşlar, pervazda kırıntı da yok. Çok garip doğrusu, rüzgârdan uçmuş olabilir mi acaba? İçeri girip kendimi göstereyim bari, hem biraz ısınmış hem de enerji toplamış olurum. ‘Cik cik cik’ aman Allah’ım o da nesi. Sevgi annem doğum sancısı çekiyor. Herkes başında. Doğuma daha günler vardı hâlbuki. Galiba erken doğum olacak. Apar topar çıkıyorlar evden. Sevgi annemi Rıdvan babam; çocukları da Güzide anneannem alıyor. Ben ise şaşkınlıktan evin içinde dört dönüyorum, cik cik cik... Hay Allah böyle bir manzarayla karşılaşacağımı hiç düşünmemiştim. İnşallah sağlıkla geri dönerler. Neyse, ben en iyisi içeri girdiğim açık pencereden dışarı çıkıp yiyecek aramaya devam edeyim.

Vakit de epeyce ilerlemiş. Çocuklarım çok acıkmıştır, merak da etmişlerdir. Ama yiyecek bulmadan dönmek olmaz. Her taraf beyaz örtü altında, dondurucu soğuk var. Bir şeyler bulmadan dönmemeliyim. Sevgi annemlerin komşularını tek tek dolaştım. Bütün pencere pervazlarına tek tek baktım. Hiçbir şey yok. Bir toz zerresi kadar bile bir şey yok. Kanatlarım çok yoruldu. Burada siner kalırsam donar giderim. Hayır, hayır, olmaz, biraz daha gayret etmeliyim. Ölmenin sırası değil şimdi. Hadi Müjde bırakma kendini. Hadi ne olur topla kendini. Belki bir börtü böcek bulursun. Ama ne yazık ki zemheri ayazda bu pek mümkün görünmüyor. Bir araba istop etti. Yaklaşıp motorunun sıcaklığında ısınsam mı biraz? Uyur kalır da ezilir miyim acaba? Allah’ım minik bir serçe olmak ne kadar da zormuş meğer. Oysa insanlar öyle mi? Kendilerini korumak için ne kadar da donanımlılar, ne kadar akıllılar, daha tedbirliler, şefkatli, düşünceli olanları da var olmayanları da... Keşke hepsi Sevgi annemler gibi olabilseydi. Sahi insanlar bu kadar ihmalkâr olabilir mi? Sıcacık evlerinde yaşayıp giderlerken kış günlerinde cam kenarına üç beş kırıntı bırakmak, yazın sıcak günlerinde hayvan dostları için sokak kenarına bir tas su koymak, bir kâse mama, bir avuç yemle hayat kurtarmak bu kadar zor mu? ‘Kibritçi Kız’ masalındaki o talihsiz kız misali silik hayaller kurarken veda mı edeceğim yaşamıma? Ya yavrularım ne olacak? Narin boyunlarını uzata uzata, ağızlarını aça aça bekleşirlerken onları kim doyuracak? Sevgi annemin bebeği doğarken benimkiler ölecek mi?

Çok üşüyorum. Islak tüylerim beni daha da üşütüyor. Titriyorum. Boğazım düğüm düğüm. Yapayalnızım. Çaresizlikle birlikte içimde kabaran sitemkâr duygulara mani olamıyorum: İnsanlar bizi şu çetin kış günlerinde kaderimize terk ederken biz kuş türlerinin onlara ne kadar büyük hizmetlerde bulunduğunu idrak edebilseydiler keşke. Böcekleri yiyerek aşırı çoğalmalarını engellediğimizi,  dolayısıyla ağaçlara ve onların meyvelerine/yemişlerine gelen ekonomik zararı azalttığımızı, yanı sıra kimyasal mücadeleyi baskıladığımızı, bitkilerin tozlaşmasına ve üremesine katkı sağladığımızı, doğanın çöpünü temizlediğimizi, hatta gübremizin bile ekosisteme türlü faydalar sağladığını kavrayabilselerdi… Bizler olmasak eğer bu güzelim doğanın eşsiz melodisinden yoksun kalacaklarını, her yerin çok renksiz, ahenksiz ve ıssız olacağını öngörebilselerdi…

Biliyorum, kendi kendime söylenip durmamın hiçbir faydası yok. Kanatlarım da neredeyse kurumak üzere. Sindiğim yerden silkelenip baba ocağına doğru yeniden uçmayı denesem iyi olur. Açık unutulan camdan tekrar içeri girer, bu kez doğru Altan abimin odasına giderim. Onun çalışma masasının altı her zaman kırıntı doludur. Bunu daha önce neden düşünemedim sanki.

Evin önüne doğru son bir gayretle kanat çırptığımda anlıyorum ki açık unutulan pencereyi örtmesi için kapıcıya talimat veren Rıdvan babam, beni de unutmamış. Cam kenarını, en sevdiğim yiyeceklerle, yemlerle donattırmış. Neredeyse on gün yetecek kadar bir yığınak var burada. Su kabı bile dolmuş. Canım Rıdvan babam benim. Sen aynı anda hem kendi aileni hem de beni ve benim ailemi mi düşündün? En telaşlı, en heyecanlı gününde Müjde kızını, minik torunlarını mı hatırladın? Tüm korkularımı o derin ferasetinle yok etmek mi istedin? İnsanlığın ölmediğini bir kez daha göstermek miydi niyetin? Dilerim bize sunduğun yüce merhametinin çok daha fazlasıyla ödüllendirilirsin. Ben ağzımda yiyeceklerle yuvama doğru sevinç içinde kanatlanıp uçarken sen de yeni doğan bebeğin ve güzel ailenle birlikte o şirin yuvana, tez vakitte, neşe içinde dönersin.

 

Pembe evimden ahşap kulübeme defalarca yiyecek taşıdım Rıdvan baba. Çocuklarım doyuncaya kadar minik ağzıma sığdırdıklarımla hiç üşenmeden gittim geldim, gittim geldim... Her kanat çırpışımda adını sevgi ve minnetle andım. Üşümemek için her seferinde gülen gözlerinden yayılan sıcaklığı düşledim ve inan bana ancak öyle güçlendim. Gözleri perdeli çocuklarımın başlarını yukarı doğru kaldırarak minik ağızlarını boşa açmadığı o büyülü ânı görmeni isterdim. Bilesin ki nefes aldığım her gün sana teşekkür etmeye, tüm kalbimle dua etmeye devam edeceğim. Duyarlılığın sayesinde yavrularım ve ben ölümün kıyısından döndük, yardım elinle hayata yeniden tutunduk,  engin sezgine, koşuluz sevgine büyük şükran duyduk. Biliyor musun Rıdvan baba, o gün sadece bir evladın doğmadı, o gün biz de doğduk.