DEĞNEKTEN BİR ATINIZ VAR MI?

Merhabalar,

Gündelik yaşamda çok karşılaşmasam da hayatın zorluklarıyla başa çıkmayı başarabilen, moral, motivasyonunu her şeye rağmen yüksek tutmaya gayret eden, krizi fırsata çeviren, olaylara başkalarının göremediği pozitif bir mana yükleyen, dara düştüğünde kendine göre pratik çözüm yolları bulabilen insanlara hep hayran olmuşumdur. Günümüz koşullarında böyle insanlara rastlamak zor. Çünkü bütün bunları başarmak gerçekten de zor. Bu tür insanlar maruz kaldıkları zorluklarla ilgili olarak bizlerden farklı "neler düşünüyor?, nasıl hareket ediyorlar acaba? “Her zaman bir çıkış yolu olmalı, olumsuzluğa takılıp kalınmamalı, korkularla yüzleşmeli, pes etmeyip çok çalışmalı, çok okumalı, öz benliğe sevgi ve güven duymalı, affedebilmeli, başarabilirim demeli, ders çıkarıp yeniden başlayabilmeli, öfkeyi kontrol edebilmeli, problemin değil çözümün parçası olmalı, muhatap olunanlar başta olmak üzere insanları iyi tanımalı, doğru hamleyi doğru zamanda yapmalı, şükran duymalı, sevginin gücüne kayıtsız şartsız inanmalı” bunlardan bazıları olabilir mi acaba? Daha farklı meziyetler de sıralanabilir elbette. Size göre hayatta başarılı olan insanların mottosu, parolası, sloganı ne olabilir? Bu konudaki gözlemlerinizi, düşüncelerinizi, tecrübelerinizi merak ediyorum gerçekten. Yorum kısmında paylaşırsanız çok mutlu olurum.

Sıraladığım maddelerden birkaçını kısmen içeren üç güzel anekdotla yazıma son veriyor, iyi hafta sonları diliyorum hepinize. Kalınız sağlıcakla J

KENDİNE DEĞNEKTEN BİR AT BUL

İki çocuklu bir aile hafta sonunu piknik yaparak geçirmeye karar verir. Piknik yerine vardıklarında anne yemeği hazırlarken, çocuklar babalarıyla birlikte yürüyüşe çıkar. Uzun bir yürüyüşten sonra çocuklardan küçük olanı yorulur ve yalvaran gözlerle,

– ‘Babacığım çok yoruldum. Lütfen beni kucağında taşır mısın?’ der.

– ‘Ben de yorgunum oğlum” deyince baba, çocuk ağlamaya başlar.

Bunun üzerine tek kelime etmeden ağaçtan bir dal keser, baba. Dalı bıçakla biçimlendirip, çocuğa zarar vermeyecek biçimde yontar. Sonra da oğluna uzatır;

– ‘Al oğlum, sana güzel bir at’ der.

Çocuk sevinçle dal parçasından yontulmuş ata biner ve sıçrayarak, ata vurarak annesinin yanına doğru gitmeye başlar. Babasını ve ablasını geride bırakmıştır bile…

Baba gülerek kızına:

‘İşte yaşam budur kızım. Bazen zihnen ya da bedenen kendini çok yorgun hissedeceksin. İşte o zaman kendine değnekten bir at bul ve neşe ile yoluna devam et. Bu at, bir arkadaş, bir şarkı, bir çiçek, bir şiir ya da bir çocuğun tebessümü olabilir.’

THOMAS EDİSON’UN ANNESİ

Thomas Edison bir gün eve geldiğinde annesine bir kağıt verdi ve “Bu kağıdı öğretmenim verdi ve sadece sana vermemi tembihledi” dedi.

Annesi kâğıdı gözyaşları içinde oğluna sesli olarak okudu: “Oğlunuz bir dahi. Bu okul onun için çok küçük ve onu eğitecek yeterlilikte öğretmenimiz yok. Lütfen onu kendiniz eğitin.”

Aradan uzun yıllar geçtikten sonra Edison’un annesi vefat ettiğinde, o artık yüzyılın en büyük bilim adamlarından biriydi ve bir gün eski aile eşyalarını karıştırırken birden bir çekmecenin köşesinde katlı halde bir kâğıt buldu ve alıp açtı.

Kâğıtta “Oğlunuz “şaşkın” (akıl hastası) bir çocuktur. Artık kendisinin okulumuza gelmesine izin vermiyoruz…” yazılıydı.

Edison saatlerce ağladıktan sonra günlüğüne şu satırları yazdı:   

Thomas Alva Edison, kahraman bir anne tarafından, yüzyılın dâhisi haline getirilmiş, “şaşkın” bir çocuktu…

EN ÇOK TERZİMİ SEVERİM

Bir bilgeye sormuşlar:

“Efendim, dünyada en çok kimi seversiniz?

“Terzimi severim,” diye cevap vermiş.

Soruyu soranlar şaşırmışlar:

“Aman üstat, dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terziyi mi seviyorsunuz? Niye acaba? Neden terzi?

“Bilge, bu soruya da şöyle cevap vermiş:

“Dostlarım, evet ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde, her defasında benim ölçümü yeniden alır. Ama ötekiler öyle değildir. Bir kez benim hakkımda karar verirler, ölünceye kadar da beni hep o gözle görürler. Yüce Yaratanın bile insanı yaşamının son anına kadar yargılamadığını unuturlar… Dinlemeden, düşünmeden, tanımadan sadece bir anlık düşünce ya da yargılarla hüküm verirler. Belki de böylesi daha kolay olduğu içindir. Çünkü bir insan ya da bir olay hakkında düşünmek, o kişiyi tanımaya, yaşadıklarını anlamaya çalışmak dünyanın en zahmetli ve en fazla zaman alan işlerinden biridir…