KÜÇÜK İSTAVRİT

Herkese Merhabalar,

Uzun zamandır buraları ihmal ettiğimin farkındayım. İş ve özel hayatımdaki sıkı tempo bir müddet daha sürecek gibi. O yüzden hoşuma giden bir şiirle “ce” yapıp kaçacağım şimdilik. Şiirin yazarı kimine göre, Namık Kemal, kimine göre Nazım Hikmet, kimine göre anonim. Belki sizler bu gizemli şairin kim olduğunu biliyorsunuzdur.

On iki ayın Çarşambası dedikleri Eylül ayı, tatlı telaşelerini de alıp giderken benimkileri de götürmeyi unutmaz inşallah diyor ve Küçük İstavrit’in şiirsel öyküsü ile sizleri baş başa bırakıyorum. 

Not: Bu akşam yemekte balık yoktur inşallah...

Mutlu hafta sonları...

KÜÇÜK İSTAVRİT

Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye..

Önce müthiş bir acı duydu dudağında

Gümbür gümbür oldu yüreği

Sonra hızla çekildi yukarıya

aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü

neye benzerdi acep gökyüzü

bir yanda büyük bir merak

bir yanda ölüm korkusu..

ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu

küçük istavrit anladı, yolun sonu..

Koca denizlere sığmazdı yüreği

Oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende

cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüzgeci..

İnsanlar gelip geçtiler önünden, bir kedi,

yalanarak baktı gözünün içine,

yavaşça karardı dünya başı da dönüyordu.

son bir kez düşündü derin maviyi, beyaz mercanı

bir de , yeşil yosunu..

işte tam o anda eğilip aldım onu..!

yürüdüm deniz kenarına

bir öpücük kondurdum başına

iki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle saldım denizin sularına..

bir an öylece bakakaldı.!

sonra sevinçle dibe daldı gitti, tüm kederimi söküp atarak

teşekkürü de ihmal etmemişti

birkaç değerli pulunu, elime avuçlarıma bırakarak…

balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme

sorar gibiydiler, neden yaptın bunu niye…,

“bir gün” dedim

“bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz,

son ana kadar hep bir umudum olsun diye.”