EN BABA FİLM

Merhaba Arkadaşlar,

Öncelikle Ramazan Bayramı’nızı en içten dileklerimle kutluyorum. Birikmiş işlerimizi bitirmeye, hobilerimize, bolca kitap okuyup, film izlemeye yöneldiğimiz şu günlerde, blog ortamında sıkça paylaşılan “Film Meydan Okuması”nın da ruhuna uygun düşen bir paylaşımla aranızdayım.

Yukarıda sıraladığım seçenekler arasında kendini sinema filmi izleme aktivitesine kaptıran eşimin film bittikten sonra coşup kaleme aldığı yazıyı okuyunca etkilendim. "Bu yazı, bir bilgisayar dosyasının ücra bir köşesinde bir başına kalmamalı" diye düşündüm. Eşime dönüp “Blogumda paylaşabilir miyim, müsadenle?” diye sordum. O da sen bilirsin deyince bana da sadece şu an okuduğunuz girizgah kısmını yazmak kaldı. 

Beğeneceğinizi umarak bu bayram ikramını sizlerle paylaşıyorum;

The Godfather

Karantina altında hüzünlü bir bayram yaşıyoruz. Bayram arifesinde “The Godfather”  (Baba) filmini izledim tekrar, ama çok uzun bir aradan sonra.

Daha iyi algılamak adına ikiye bölerek izlediğim 2 saat 44 dakikalık filmin sonunda onca kanlı sahne görmüş olmanın vereceğini zannettiğiniz ürperti ile değil, daha farklı bir duygulanım içinde kalktım ekranın karşısından. 

Sanki bir mafya filmi değildi izlediğim. Aklıma şu geldi: Kutsal kitaplarda, olmamız gereken iyi insan tanımlanırken genellikle geçmiş zamanlarda yaşayan toplulukların kötülüklerinden, olumsuz yönlerinden bahsedilir; onlar gibi davranmamamız istenir. Yani, kötü örnekler üzerinden iyilik anlatılır.

Her mafya filmi değil ama işte "Baba-1" gibi kült olmuş filmler de belki benzer diyalektiğe dayandıkları için efsane haline gelirler. İnsana dair tutkular, hatalar, yanlışlar, doğrular velhasıl insana dair her şey en sahici biçimde sahneler halinde koyulur önümüze. Tabi ki yönetmenin dehası, kurguyu aktarma biçimi, görsel şölenin çarpıcılığı, unutulmaz repliklerin sahnelere ustaca dağıtılması ve de filmin müziği bir filmi hak ettiği yere koyan ana unsurlardır.

Fakat o filmin sizi içine çekmesi için bütün bunlar tek başına veya birlikte asla yeterli değildir. Hikâyenin bir çeşit manevi yönünün olması, sizi yedi kat semanın katmanları arasında dolaştırması gerekir. Mesajı gözünüze sokması değil, kalbinizde hissetmenizi sağlaması gerekir. Ezcümle, bir ruha sahip olması gerekir.  İşte o zaman filmin türü ne olursa olsun; o film içinizde yer eder; sizi daha iyi bir insan olmaya yöneltir. Bazen bunu bir mafya filmi bile yapabilir.

Bir mafya ailesine mensup da olsanız, aileye dair duygularınız, yaşanmışlıklarınız, ritüelleriniz hep aynıdır. Aile yine coşku ve mutluluk içinde sofralarda buluşur; düğünler yine ne kadar çok akraba, tanıdık, dost katıldıysa onunla doğru orantılı bir kıvanç ve neşe içinde yapılır; cenazeler yine aynı üzüntü ve dayanışma içinde kaldırılır. Sizi diğerlerinden ayıran tek unsur; her an bir kurşuna hedef olacağınızı veya birilerinin sizin kurşunlarınıza hedef olacağını bilmenizdir. Hani ailenizde genetik kökenli bir hastalık vardır da, ona yakalanacağınız endişesi taşırsınız ya hep, bu da ona benzeyen bir duygudur aslında.

Derdim bir mafya filmini veya mafyanın bizatihi kendisini yüceltmek ya da aklamak değil elbet. Sadece, o filmi izledikten sonra neden farklı hissettiğimi anlamlandırma çabası diyelim. Marifet odur ki dışımızdaki değil, içimizdeki mafyaya söz geçirelim. Sonsuz diyalektiğin dingin mayasında kendimizi her dem taze tutmanın sırrına ulaşalım.