OKUMA KOLTUĞU

Anne Bebek Dergisi ocak sayısındaki yazımda, eşler arasında alışılageldik rollerin değişimiyle başlayan süreci, eğlenceli bir dille anlatmaya çalıştım. Siz de benzer tecrübeler yaşadınız mı? Yorumlarınızı merakla bekliyorum. İyi okumalar dilerim. Yıldızlı sevgilerimle  :))

OKUMA KOLTUĞU

Gözlerimi ovuşturarak oturma odasına girdiğimde alışık olmadığım bir manzarayla karşılaşıyorum. Rengârenk kitaplarla dolu kütüphanemizin önündeki okuma koltuğunu bu kez annem kapmış.  Sadece kapmakla kalmayıp günlük gazeteleri de babamdan önce okumuş. Burnunun ucuna yapışmış kahve telveleri ilginç bir gün olacağına işaret ediyor. Evet, gerçekten de ilginç bir gün. Zira babam şu anda boynunda önlük, mutfakta kahvaltı hazırlıyor, bulaşık makinasını boşaltmaktan, yemek yapmaktan falan söz ediyor. Üzerine baba-oğul aşçı kostümlü fotoğraflarımızın basıldığı, “nihayetinde bir şef kolay yetişmiyor” cümlesinin yazıldığı mutfak önlüğü, babamı yaptığı işe yeterince motive etmiş gibi. Önlüğü bize hediye eden Ayşenur ablamın subliminal mesajı, benim körpe beynime de ince bir çentik atmayı başarıyor.

Meğer bizimkiler hafta sonu için rolleri değiştirmeye karar vermişler. Annemin yaptığı işleri babam, babamın yaptığı işleri, pardon keyifleri annem yapacakmış. Çok şaşırdım doğrusu. Biraz da canım sıkıldı. Kardeşimle konfor alanımıza kasteden bu cin fikrin kimden çıktığını tahmin edebiliyorum. Yaklaşan doğum günü için anneme, “Sana nasıl bir sürpriz hazırlamamızı istersin?” diye soran babamın garip sorusu yol açmış bütün bunlara.  Böyle ilginç ve şaşırtmasız bir sürpriz önerisine, “fırsatın kazası olmaz” deyip atlamış annem. Ahhh ahhh… Bu hafta sonu mahrum kalacaklarımın listesi film şeridi gibi geçiyor gözlerimin önünden; patlamış mısırlar, kekler, kurabiyeler. Çarçabuk geçmesini istediğim bir başka hafta sonu olamaz herhâlde diye geçiriyorum içimden.

Babamın hazırladığı böreksiz, omletsiz yavan bir kahvaltının ardından annem, ceketini omzuna atıp dış kapıya doğru yöneliyor. Arkadaşlarıyla buluşacakmış. Masada yeterince alamadığı kalorileri arkadaşlarıyla, bol kahkahalı bir sohbet eşliğinde tamamlayacak sanırım. Ayakkabılarını giyerken sesleniyor bize, “Hadi kursa geç kalacaksınız!” Benim kaybolan defterim, kardeşimin birbirinden farklı renk ve desendeki çorabı ve taranmamış saçları ikisini de pek rahatsız etmişe benzemiyor. Yorulduğunu gizlemeye çalışarak sevecenlikle el sallıyor bize babam. Çıkıyoruz alelacele.

Aheste aheste, narin narin süzülüyor annem, trafikte. Magandalarla karşılaşsa da hiç istifini bozmuyor, hiç argo kelime sarf etmiyor. Ne de olsa zarif bir kuğu o. Neyse geç kalmadan başarıyoruz varmayı. İki saat sonra yine aynı yerden bizi almaya gelecek. Gerçekten de tam vaktinde geliyor annem. Hatta babamdan daha dakik olduğunu söylemeliyim. Dönüşte, yol üzerinde bir benzincide duruyoruz. Depoyu fulletip hediye edilen araba esansını aynaya afilice takıyor bıçkın şoförümüz. Rolüne fazla kaptırmış gibi geliyor bana. Bir daha fabrika ayarlarına dönemeyeceği endişesine kapılıyorum nedense.  

Evdeki ağır, aksak işleyişi sezmiş olacak ki acıyıp soruyor bize “Eve gitmeden küçük bir atıştırmalık yapmaya ne dersiniz bakalım?” “Oleeey” diye atılıyor kardeşim benden önce. En yakın lahmacuncuda duruyoruz. Çapı avuç içinden biraz daha hallice olan lahmacunlardan sadece birer tane sipariş ediyor annem. “Babanız evde yemek yapmak için didinip duruyor, emeği zayi olmasın” diyor, karşılaşacağı manzarayı az çok tahmin etse de. Babalarda olmadığını, olsa bile pek işlevsel kullanmadıklarını düşündüğüm pek çok düğmeye sahip annem. Tedbir düğmesi, B planı düğmesi; yedirme-içirme; yatırma-kaldırma; ısıtma-soğutma düğmesi gibi. Babamla rolleri değişseler de şalteri tamamen indiremiyor annem. Hatta birkaç tane de evdeki aşçıya sardırıyor fındık lahmacunlardan.

Bezgin simasının aksine, göbeğinin üzerinde büyük şef edasıyla sırıttığımız aynı iş önlüğüyle ve omzuna astığı kirli mutfak havlusuyla karşılıyor bizi babam. Yemeğin altını yaktığını üzerine sinen kesif kokudan anlıyoruz. Kardeşimin “Bu koku da ne?” diye gevelediği lafı ağzına tıkayıp anlamamış gibi yapıyoruz.

Annem, beyhude bir çabayla eşinin güler yüzle kendini karşılamasını “Hoş geldin. Günün nasıl geçti?” diye sormasını bekliyor. Babam, sabah sıraladığı işleri yapmış olmanın verdiği yılgınlıkla annemin dokundurmalarını duymuyor bile. Günün sonunda, çay, çerez, meyve servisi başlayıp bitmeden babamın pili bitiyor. O zaman anlıyorum ki o da en az benim kadar çabuk geçsin istiyor bu iki gün. Kardeşimden önce uyuyakalıyor kanepede. Rüyasında, her pazar sabahı büyük bir iştahla yediğimiz kreplerden yaptığını görmesini diliyorum. En azından acemiliğini orada çıkarsın, bize daha fazla kıymasın istiyorum.

Pazar sabahı, gazetelere gömülmüş halde buluyorum yine annemi. Farklı bir tazelik ve zindelik var yüzünde, babamınkinin tam tersine. Burnundaki kahve telvelerinin yerini bu kez cam kavanozdan çıkarıp yediği kurabiyelerin unu almış. Beni ve kardeşimi görünce ayaklarını uzattığı puftan çekerek kollarını bize doğru açıyor annem. “Gelin kuzucuklarım, öpmeye, sevmeye, koklamaya doyamadıklarım” deyip gıdıklıyor bizi. Yerlerde yatıp yuvarlanıyoruz kıkırdaşarak. Güreşmeyi andıran bu boğuşmacayı daha ziyade babamızla yaptığımızı hatırlıyorum o an. Annem babamın alışkanlıklarının hakkını layığı ile verirken aynı performansı babamdan pek göremiyoruz.  Neyse ki izlediği on beşinci videodan sonra kreplerimizi, az biraz yapabilmeyi başarıyor.

Babam kahvaltı masasını toplayıp makineye doldururken annem de markete gidiyor bir koşu. Babamın pişireceği ıspanakların en tazesini, doğrayacağı kıvırcık marulların en canlısını, ikram edeceği elmaların en kırmızısını kendi elleriyle, büyük bir zevkle seçiyor. Alışveriş listesindeki her şeyi eksiksiz almanın guruyla eve dönüyor. Boynuna dolanan çocuklarını, aldığı bitter çikolatayla sevindirmenin mutluluğunu yaşıyor.

Az sonra ıspanakları ıslatıp mutfaktan çıkıyor babam. Yıllarca vücudunun bir uzvu haline gelen okuma koltuğunu boş bulur bulmaz çakılıyor yerine.  Sanki günlerdir oturmuyormuş gibi derin bir "oh" çekiyor. Mutfakta ayakta durmaktan ağrıyan belini kırlentle destekliyor. Suda durmaktan buruşmuş ellerine acıyarak bakıyor. Önlüğüne rağmen en sevdiği tişörte sıçrayan yağ lekesine uzun uzun söyleniyor. Tam gazetesini okumaya başlayacakken annem atılıyor: “Çocuklar, banyoyu size bugün babanız yaptıracak, arkasından çiçekleri sulayacak, arkasından balkonları akıtacak, arkasından ödevlerinizi kontrol edecek, arkasından formalarınızdaki sökükleri dikecek," arkasından, önünden, sağından, solundan derken annemin talimatları bitmek bilmiyor.  O an babamın yüzü renkten renge giriyor. Sanki biraz kızarıp bozarıyor.  Söz verirken sanırım bu kadar zor olacağını tahmin etmemişti. Babamı iki günde pert eden bu hal, aynı zamanda  çalışan bir kadın olan annemin yıllardır değişmeyen rutini hâlbuki.

Mesaj alınıyor. O hafta sonunun ardından kadının görünmez emeği karşısında, saygıyla eğiliyor babam. Evin sorumluluğunu daha çok alıyor. Annemin mesaisiz çabasını, sınırsız sabrını, hissettirmeden yaptığı görünür görünmez her türlü işi daha çok takdir ediyor. Biz çocuklarına iyi bir rol model olmak için elinden geleni yapıyor. Hayatın hem yükünü hem de keyifli anlarını annemle daha çok paylaşıyor. Paylaşmaya kıyamadığı tek şey okuma koltuğu. O yüzden daha güzelini annem için de alıp kendi koltuğunun yanına koyuyor. Koltuklar odamızı biraz daraltsa da gönlümüzü epeyce genişletiyor. Tıpkı annemle babam gibi omuz omuza, yan yana duran bu iki koltuğa, boş buldukça kardeşimle ben de oturuyor, mutlu aile olmanın sırlarını ağır ağır; satır satır okuyoruz birlikte.