GÜZEL İNSANLAR

    Yakın ya da uzak temas halinde olduğumuz, ne çok insan var hayatımızda öyle değil mi? Ailemizden başlayıp eğitim sürecimize, iş yerimize doğru uzandığımızda listemizin bir hayli kabaracağını düşünüyorum. Annemiz, babamız, kardeşlerimiz, eşimiz, dostumuz, akrabamız, komşumuz, arkadaşlarımız, beş dakika önce tanıştıklarımız, hatta hiç tanışmadıklarımız… Aile üyeleriyle iç içe olan, iş yerlerinde resmileşen, sokakta birbirimize teğet geçen yaşamlarımızla büyük bir örüntünün içindeyiz adeta.

    En fazla etkileşimimiz çekirdek ailemizle kuşkusuz. Süregelen tempoda bazen iş ve oluşların içine kendimizi öyle kaptırmış, öyle mekanikleşmiş oluyoruz ki birbirimize kattığımız güzellikleri fark etme, hayatımızı kolaylaştırmaya çalışanları görüp takdir etme kabiliyetimiz yavaş yavaş yok oluyor sanki. Yakınımızdakilerden gördüğümüz desteğe onların asli görevleriymiş gibi bakmadığımızda, yapılan işin büyüklüğünü daha net anlayabiliriz aslında. “Torununa bakan bir anneannenin, evin sorumluluklarına katkı sağlayan bir eşin yapıp ettikleri, zaten olması gerekenlerdir” diye düşünebiliriz. Ama olmayabilirdi de öyle değil mi?

    Yaşama dair ağır görevlerin büyük çoğunluğu sadece şahsımızın sorumluluğuna bırakılmamışsa mutlu azınlığın içindeyiz demektir. Önemli olan da bunu fark etmektir. O yüzden sık sık dönüp bakmalıyız etrafımızdaki meleklere… Eşimizi ekmek dilimlerken, kardeşimizi gazete almaya gönderirken, babamızı bozulan musluğu tamir ederken, öğretmen komşumuzu çocuğumuza bir şeyler öğretirken başka bir gözle izlemeli, üzerinde uzun uzun düşünmeliyiz.

    En çok ihtiyaç duyduğumuz anlarda Hızır gibi yetişenleri, kendi dertlerini yarıştırmadan dinlemeyi becerebilenleri, hiç bahsetmesek de gözümüzden, kaşımızdan, sesimizdeki solgun tınıdan sıkıntımızı sezip aynı anda ilaç olanları, sevinçlerimizi, başarılarımızı samimiyetle kutlayanları ayrı bir yere koymalıyız… Kontörümüz kalmadığında yerimize kartını karşılıksız okutan yolcuya, ayağımızı kesmesin diye kaldırımdaki kırık cam parçalarını yerden toplayan beli bükük amcaya, yağmura yakalandığımızda saçağına sığındığımız ev sahiplerinin bize uzattığı bir bardak çaya gönül dolusu teşekkür etmeliyiz. Etrafımızda bizim için sürekli bir şeyler yapan, tanıdık tanımadık  bize iyi gelen bu büyük orduya bizi seçtikleri için şükran duymalıyız. Derler ki “güzel insanlar alelade ortaya çıkmazlar. Onlar oluşurlar!” Hayatın ihtimamla demlediği bu kişiler, kendilerine özgü hoşgörü, anlayış ve duyarlılıkla; merhamet, şefkat, incelik ve bilgelikle; kaynağını sevgiden alan yüce bir güçle yaklaşırlar insanlığa. Hiç kimseyi kendilerinden farklı görmezler. Doğaya, çiçeğe, böceğe karşı sorumluluk hissederler. Oluşları güçlü, derin ve sessizdir; salt varlık sergileyenler ise gürültülü, yapay ve yavandırlar... Oluşanları asil sessizliklerinden ayırt edebiliriz bence. Hiç konuşmasalar da mayalarlar bizi. Ayrıca güzel insanlar öylesine oluşmadıkları gibi tesadüfen de girmezler hayatımıza. Onları bize doğru çeken; bizi de onlara doğru iten saf bir enerji, temiz bir çekim oluşur aramızda. Doğadaki eşsiz ahengin insana bulaştığı sihirli bir andır bu. Bu anlara yeterince tanıklık ediyor muyuz acaba? Saf enerjilerle aynı düzlemde buluşmak için yeterince temiz, yeterince arı değil miyiz yoksa?