NE UMUYORDUM NE BULDUM

Merhabalar Sevgili Blog Ailem,

Karantina günleriniz nasıl gidiyor? Artık sıkılmaya mı başladınız? Yoksa benim gibi bütün gün evin içinde olup (evin içinde OTURUP demiyorum, dikkatinizi çekerim) işleri yetiştiremeyenlerden misiniz?

Vaka sayılarında bir miktar azalmayla birlikte plato evresine girildiği düşünülse de tedbiri elden bırakmamamız söyleniyor.

Baharla balkon mesafesindeyiz, hiç olmadığımız kadar resmiyiz. Ama kurallara riayet edersek en azından yazı rahat geçirebiliriz diye ümit ediyorum.

Bugün çalışma odasında, bilgisayar ekranının karşısında, kendi işlerimle meşgul olduğum nadir anlardan birinde kuzucuğum yanıma geldi. Her zaman yaptığı gibi derhal antenlerini açarak "daha önce nasıl oldu da keşfedememişim" diye hayıflanabileceği bir hazine arayışı içerisine girdi. Etrafta kayda değer bir şey göremeyince de çekmecelere sardırdı. Orada gözüne ilişen boş çerçeveyi eline alıp kullanıp kullanamayacağını sordu. Sorarken, içerisine bir fotoğraf yerine kendi çizimini koymak istediğini söyledi. “Tamam” dedim ben de tatlı tatlı sırıtarak. Çerçeveyle geri döndüğünde içinde “Anneciğim seni çok seviyorum”  yazan etrafı yanarlı-dönerli, balonlu, kalpli süslerle bezenmiş bir resimle karşılaşmayı umuyorken aşağıda gördüğüm manzarayla karşılaştım.

Küçük kuzumun çağrısını okurken kendi adıma  minik bir hayal kırıklığına uğrasam da gösterdiği duyarlılığa sevindim doğrusu. 

Bu krizi yönetirken çocuklarımızı her ne kadar kaygı verici bilgi bombardımanına, belirsiz senaryolara maruz bırakmamaya çalışsak da süreci bizzat yaşadıklarını, her nevi uyarana açık olduklarını böyle sürprizlerle karşılaşıncaya kadar çok fark edemeyebiliyoruz.

İnşallah yaşlısı genci, büyüğü küçüğü ile birbirimize uyarı pankartları çıkartmadan yaklaşacağımız, korkusuzca, özgürce, sevgi ve muhabbetle sarılacağımız günlere çok az kalmıştır sevgili dostlar.    

Kalınız sağlıcakla