KELİME OYUNU 5 SESSİZ NAĞMELER

 

Bu haftaki sihirli kelimeleri sevgili Bonheur  belirlemiş: kedi, film, keman, hasret, ağaç. Kendisine teşekkür ederek öykümü bırakıyorum hemen. İyi okumalar, sağlıklı, mutlu yıllar dilerim.

                                                SESSİZ NAĞMELER

Kemanımı usulca kılıfına koyup sahneden aşağıya indim. Orkestra şefinin ağzından köpükler saça saça sarf ettiği sözler, ithamlar, pamuk ipliğine bağlı hevesimi tümden kaçırmaya yetmişti. Haksız da sayılmazdı. İki hafta sonra Anadolu turnesine çıkacaktık ve eserlerin üzerinden bir kez bile tam kadro geçememiştik. Assolistimiz nam-ı diğer Neriman Hoşses ve ona platonik bir aşkla bağlı olan kemancısı bendeniz Serbülent Sağsöz, çoğu Türk filminde bilinegelen geleneği bozmamış, rolümüz ne gerektiriyorsa onu yapmıştık; ben körkütük âşık kemancı, o görmezden gelen şarkıcı.

Provalara iştirak etmediği gibi arayıp mazeret bildirme zahmetine bile katlanmayan Neriman’a herkes kızsa da ben asla  kızamazdım. Her türlü nazına, kaprisine göz yumar, haklı olduğum konularda bile münakaşaya girmezdim. Kabahatli olsa dahi her ortamda ağzım dolu dolu  savunurdum onu, tıpkı az önce yaptığım gibi. 

Son günlerde biraz rahatsız, biraz keyifsiz sanki. Benden başka arayıp soranı da yok. Gün boyu numarasını her tuşladığımda telesekreterin mekanik sesinden “aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor” mesajını dinledim. Peşi sıra gelen “lütfen daha sonra tekrar arayınız’ı, “lütfen gidip kontrol ediniz” olarak algılamaya başladığımda ise dayanamayıp evine gittim.

Beni, üzerinde pembe sabahlığı, elinde çay kupası, ayağının dibinde emektar kedisi ve nahoş bir yüz ifadesi ile karşıladı. Şaşırmıştı. Sanki başka birini bekliyormuş da onu hayal kırıklığına uğratmışım gibi hissettim. Buyur etsin diye bir süre bekledim. Hislerimi okumada belli etmese de her zaman çok iyiydi. Sesini bütün zorlamalarına rağmen çıkaramayınca vücut diliyle içeri girmemi söyledi. Fena üşütmüş olmalıydı. O kadar moralsiz, o kadar fersiz görünüyordu ki onca yıl içimde biriktirdiğim her şeyi nasıl ertelemişsem edeceğim sitemleri de hiç düşünmeden  hasıraltı ettim.

Birlikte salona geçip tekli koltuklarda karşılıklı oturduk. İşaret diliyle anlatamayınca kâğıt kalem almak üzere çalışma odasına gitti. Arkasından bir süre bakakaldım. Onu beklerken gözlerim etraftaki eşyalara takıldı. Duvardaki siyah beyaz sahne fotoğraflarının, konsolun üzerindeki taş plakların, plaketlerin, altın, bronz mikrofonların yerleri değişmemişti. Hatta fotoğraflardan birinde ben de vardım. Nağmelerine ümitsizlik sinmiş kemanımla birlikte Neriman’ın hemen yanı başındaydım, evet sadece yanı başında… Ne çok yakın, ne çok uzak, her zamanki gibi o iki adımlık, o uğursuz, o mesnetsiz mesafede... 

Ne bekliyordum ki "kemancı başımın tacı" deyip kollarıma atılmasını mı? En güzel şarkılarını gözlerimin içine baka baka söylemesini mi? O, kafasında benim rolümü çoktan kesip biçmiş, repliklerimi yazıp elime vermişti. Ben onun sırtını yasladığı ağlama duvarı, duruma göre menajeri, bazen koruması, bazen de özel şoförüydüm.   

Güzelliğinin aksine el yazısı öteden beri çirkindi. Okuduğum kadarıyla, günlerdir sesi kısıktı, geçmeyince doktora gittiğini, yapılan tetkikler sonrası 'ses teli felci'  geçirdiğini öğrenmişti. Ayrıca hastalığa bağlı başka komplikasyonlarla da baş etmek zorundaydı. Bir ses sanatçısı olarak bel fıtığı olacak değildi ya!

Biricik ekmek teknesi, billur sesi; bırakın şarkı söylemeyi konuşacak kadar bile çıkmıyordu artık. Onu teselli edecek sözleri seçmekte zorlanıyordum. O yazıyor ben de ona yazarak cevap veriyordum. Hâlbuki kulakları gayet iyi duyuyordu. Bu aptal ısrarıma boyun eğdi. Kemoterapiden sonra saçları dökülen hastalara yalnız olmadıklarını hissettirmek, onlarla aynı duyguda buluşmak için saçlarını kazıtanlar gibi ben de onunla aynı duyguda buluşmaya çalışıyor, “bir, iki, üç tıp" oyunu misali kâh susup, kâh yazarak içinde bulunduğumuz ağır havayı hafifletmek istiyordum.

“Şu sıralar yaptığım tek şey yazmak” diyordu. “Yazarak kendimle dertleşiyorum. Bilsen neler neler yazdım; 'film olur, roman olur' dedirten cinsten. Ölürsem kitaplaştır, senaryolaştır, sonra da sat tamam mı Serbülent? Kesin satış rekorları kırar. Benim hayatım bana yaramadı, inşallah başkalarına yarar.” Artık yazmaktan yorulmuştu. Duraksadığı bir an; gözlerime o kadar derin, o kadar hisli bir biçimde baktı ki daha önce öyle bir bakış yakaladığımı hiç hatırlamıyorum. O an, umuda dair cılız bir ağaç yeşerdi yüreğimin taaa derinliklerinde. O an, o bakışa onlarca anlam yükleyebilir, yüzlerce beste yapabilir, milyon tane notaya aynı anda basabilirdim.

Sonra çekmeceye uzandı eli, daha önce kendine yazdığı mektuplardan oluşan bir tomar kâğıt bıraktı avuçlarımın arasına. Ardından, kedisiyle birlikte kumaşı yer yer eprimiş yeşil kanepeye cenin pozisyonunda kıvrıldı. Sanki bir daha uyanamayacağı derin bir uykuya dalmıştı. Üzerini örtmek için etrafıma bakındım. Gözüm kanepenin kenarında duran el örgüsü, renkli battaniyeye ilişti. Üzerine örtmek için elime aldığımda kedisinin düşmanca bakışlarıyla karşılaştım. Ne o yaşlı kedisi, ne de o tiftiklenmiş battaniyesi kadar yanında, yakınında olamamış, tıpkı onlar gibi onu sarıp sarmalayamamıştım. İçine kokusu sinmiş battaniyeyi içime çektikten sonra desenleri arasına sevdamı da ilmekleyip üzerine örtüm. Ardından koltuğuma dönüp kendine yazdığı notları okumaya başladım:

“İşte huzurlarınızda sahnelerin yıldızı, medar-ı iftiharımız, billur sesli Neriman Hoşsesssssss…..” takdimleri, nidaları buraya kadarmış, her fani gibi sen de yolun sonuna gelmişsin Neriman. Ünün, şanın, şöhretin; devrin, sesin, nefesin tükenmiş. Pikabın altın iğnesi marazi bir notaya takılıp kalmış; dönmüyor, çalmıyor artık. Derin bir sessizliğin esiri olmuşsun. Sahnen bitmiş, perden inmiş, alkışların susmuş. En kötüsü de ne biliyor musun Neriman, o hüzzam şarkıdan cüda kalman, hani en çok senin sesinden, senin yorumundan sevilen:

Sesimde şarkısı aşkın figan olup gidiyor 

Bahara ermedi mevsim, hazan olup gidiyor

O bitmeyen geceler, bir an olup gidiyor

Yazık yazık ki şu ömrüm viran olup gidiyor.

                            Beste: Selahattin İnal

                            Güfte: Hikmet Münir Ebcioğlu

Neriman’ın satırları uzayıp gidiyor… Kelimeler, cümleler arasında kendime ait tek bir nota, tek bir satır, tek bir harf arıyorum. Serbülent’in ‘S’si,  kemanın ‘K’si… Onun için bestelediğim nihavent şarkının güftesini arıyorum. İkimizi de kuşatacak düne, bugüne, yarına ait bir ümit ışığı arıyorum. Ama yok, yokuz, bize dair hiçbir iz, hiçbir işaret yok, ima dahi yok. Yazdıklarından anlıyorum ki o, yıllardır gelmeyen sevgilisine bense ona hasret kendi yazgımıza boyun eğmişiz. Hazan rengi satırların kucağında, ruhumu kuşatan cümle ıstırapların ortasında, bana en son baktığı o his dolu ifadeyi hiçbir zaman unutmamacasına beynime nakş etmeye çalışıyorum, sessizce inleyen nağmelerime ve dökülen gözyaşlarıma ilave olarak... Ata yadigarı kemanımla birlikte yetinecek başka da bir şeyim yok zaten. Başka hiç bir şeyim yok…😔

 

 

Not: Tüm hakları ilgili yasalar çerçevesinde saklıdır.