KELİME OYUNU 16 BİR MELTEM KASIRGASI

Merhaba Arkadaşlar,

Bu haftanın sihirli kelimelerini sevgili Duygu Emanet arkadaşımız verdi: "Gölge, gerçek, aile, çaba, cesaret" Kendisine teşekkür ediyor ve öykümü paylaşıyorum. Kalınız Sağlıcakla...

 

BİR MELTEM KASIRGASI

Çocuk parkında tanıştık Meltem’le. Salıncaktan savrularak yere düşen yavrumu benden önce fark edip ona doğru koştuğunda ben de peşinden seğirtmiş, önce minnet dolu gözlerimle sonra da sözlerimle teşekkür etmiştim.  

O, hem pusetteki bebeğine hem de beş yaşındaki kızına aynı anda göz kulak olabiliyorken ben yegâne çocuğuma sahip çıkmakta zorlanıyordum. Zira on beş gündür işsizdim. Dalgındım, yalnızdım. Gölgesi bile olmayan zifiri bir karanlıktaydım. Patronum iflas etmiş, diğer çalışanlarla birlikte hepimizi kapının önüne koymuştu. Yalnız yaşayan dul bir kadın olarak ne yapacağımı bilemez bir haldeyken Meltem, sihirli değneği ile önce düşen oğluma sonra da bana dokunmuş, bizi yeniden hayata bağlamıştı.

Yeni arkadaşımın yoğun çabaları sonuç verdiğinde ilk kez tahsilime uygun bir işe girmenin mutluluğunu yaşıyordum. Takip eden günlerde biraz daha yakınlaştık Meltem’le. Her hafta sonu, aynı saatte, aynı parkta buluşuyor kimi zaman dertleşiyor, kimi zamanda çocuklarımızla birlikte gülüp eğleniyorduk. Termosa koyduğum kahveye, onun yaptığı tarçınlı kurabiyeler eşlik ediyordu. Hayatım boyunca herkese kolayca içini dökebilen, her şeyini olduğu gibi anlatan biri olmadım, Meltem'e bile. Zaten o da anlattığım kadarıyla yetinir, asla üstelemezdi. Coşkun yaşam enerjisini, iç sükûneti ile dengelemeyi başarabilen nadir insanlardan biriydi. Konuşmaları, davranışları nazik, ölçülü, dengeliydi. Dediğine göre ilk eşinden boşandığında Kızı Nil, iki yaşındaymış. Aradığı mutluluğu ancak ikinci evliliğinde yakalamış. 

Yalnız yaşayan kadınlara karşı, hemcinslerimin sergilediği önyargılı, mesafeli tavırların hiçbiri yoktu Meltem'de. Bana hep cesaret, moral aşılar, kendini örnek göstererek "hayat herkese, her zaman ikinci bir şans sunar" derdi. Bir araya geldiğimizde, cepheden kaçan eski kocamın yüzüme bıraktığı hüzün bulutlarını ışık hızıyla savuşturur, acılarımı kısa süreliğine de olsa unuttururdu. Yaralarımı deşmeyen dostluğuna minnettar, kendi mutluluğunu gözüme sokmayacak kadar düşünceli olabilmesine ise hayran kalırdım. Onun bu hassasiyeti rahmetli anneannemin bize anlattığı bir hikâyeyi anımsatmıştı: Özlemle yâd edilen o eski zamanlarda, anneannemin komşuluk yaptığı hanım arkadaşlarından birinin kocası amansız bir hastalığa yakalanıp ölmüş. Kadıncağız bir anda yapayalnız kalmış. Anneannem dedemle dışarı çıkıyorken eşine; “sen önden çık bey, ben geliyorum” dermiş. O hanım arkadaşının evinin önünden eşiyle yan yana, kol kola geçip gitmekten ar eder, onu üzmekten çekinirmiş. Anlatılanlara göre o devrin, o mahallenin insanları anneannem gibi çok nahif, çok ince düşünceliymiş.

Arkadaşımın rahatsızlanan kızını ziyaret etmek üzere evlerine ilk kez gittiğim o gün, beni bekleyen sürprizden bihaberdim. Vestiyerin önündeki kısa hoşbeşten sonra oğlum, Nil’in odasına doğru koşarken ben de salona buyur edildim. Mutluluğunu, eşine olan sevdasını tıpkı anneannemin yaptığı gibi benden sakınarak yaşayan, ince ruhlu arkadaşımın konsolun üzerinde duran düğün fotoğraflarına takıldı gözüm. Mutlu çiftin simasına yayılan tebessüm, gümüş çerçeve içinde koruma altına alınmış gibiydi. Gözlerinin içi gülen, güzel yüzlü geline ise tanıdık bir çehre eşlik ediyordu. Evet, yanlış görmüyordum, oydu, hem de ta kendisiydi. O tanıdık kişi, eski eşimden başkası değildi. 

Hayat ne kadar da ilginç böyle! Bana türlü türlü oyunlar oynamaya, hiç ummadığım sürprizler yapmaya devam ediyor. Neden bu kadar kötü hissediyorum şimdi kendimi? Vücudum neden yaprak gibi titriyor? Başım neden dönüyor? Bana sormaksızın süzülen gözyaşlarıma neden mani olamıyorum? Meltem’le bir ortak yönümüz daha varmış’ diye neden sevinemiyorum.  O fotoğraflara dalgın dalgın bakarken, yanıma gelip: “Aaaaaa anne, babamın bu fotoğrafta ne işi var?” diye soran oğluma neden cevap veremiyorum? Acaba öğrenemediğim hangi hayat dersinin ikmali bu?  Gerçekten bilmek istiyorum Meltem, her şeye verilecek makul bir cevabını vardır senin, sen söyle nerede hata yapıyorum? Neden önce bulup sonra kaybediyorum? Kimin ahını almış olabilirim? Kaybettiklerim beni terk edip giderken bunları hak etmek için ne yapmış ya da ne yapmamış olabilirim? İçim neden bu kadar acıyor Meltem? Neden susuyorsun? Bir şeyler söyesene, beni teselli etsene... Yok, bu onun ikizi falan desene, her zaman avuttuğun gibi avutsana beni Meltem…

O an, yaşadığım şoktan habersiz, mutfağa kahve yapmaya giden arkadaşımın günler önce söylediği sözler geçiyor aklımdan: 

“Hayatta her şeye hazırlıklı olmalısın. Dostun, arkadaşın, komşun, sevgilin, eşin, ailen gün gelir gider, geriye bir tek sen kalırsın. Tek dostun sensin. O yüzden öncelikle kendini düşünmelisin, kendine iyi davranmalısın. Kendini mutlu etmelisin ki başkalarını da mutlu edebilesin.” Evet, bunlar senin sözlerin. Sanki geleceğimizi okumuş ve beni bugüne hazırlamışsın. Evet, gerçekten de çok haklıymışsın Meltem; hayatıma giren herkes çekip gitti: eşim, dostum, ailem, arkadaşım, sırdaşım… Geriye boş çuval misali yine bir tek ben kaldım. Zaten oldum olası hep tek başına, hep en arkadaydım. Senin yoldaşlığında tekeri patlak, camı kırık yaşam otobüsünün birkaç sıra  daha önünden kendime yeni bir yer açtığımı sanmıştım oysa. Ama onu bile yapamamışım. Aslıma rücu etmişken neden yadırgıyorum ki şimdi yerimi? Keşke o köhne otobüsün içinde, her ani frenle sağa sola yalpalamayan, ayakları yere sağlam basan, daha iyi, daha dirayetli bir yolcu olabilseydim. Hatta sürücü koltuğuna oturup manevralarımı ustalıkla yönetebilseydim. Keşke şu an sana söz verdiğim gibi kendimi mutlu edecek, kendime iyi davranacak az biraz mecalim olsaydı, ama ne yazık ki yok.  Öyle bir isteğim de yok... 

Söylesene Meltem şimdi ne yapmam, ne söylemem gerek? Şu kapıdan sessizce çıkıp gitmeli miyim yoksa arka arkaya sualler mi yöneltmeliyim; "Denize nazır o çocuk parkı, o yeşil sığınağım, üzerinde soluklanıp mutlu anlar çaldığım o pembe bankım yok mu artık? Dostluğumuz, anılarımız, yarınlarımız, çocuklarımızın kardeşliği, şen kahkahalarımız sona mı erdi? Tarçınlı kurabiye, sade kahve, kaydırağın gıcırtısı, kuşlarını cıvıltısı, ahşap salıncağın esintisi hepsi yitip gitti mi? Onun kokusu muydu seni bana yaklaştıran? Onun gözleri miydi masum yüzüne yayılan? Yoksa yazgımın imtihanı mıydı beni bu eve çağıran? Kendimi değil de cansiperane sevdiklerimi öncellerken mi kaybettim her şeyimi? Söylesene güzel arkadaşım yoksa, yoksa senin için mi terk etti beni?

 

Not: İlgili "bilişim yasaları" gereği her hakkı saklıdır.