TUNA NEHRİ - ÖYKÜ

Merhabalar,

Anne Bebek Dergisi'ndeki Tuna Nehri isimli öykümü paylaşma sözü vermiştim ya hani size. Bugün onu hazırlayayım istedim. 

Bu yazı, çocukluğun nasıl bir his olduğunu zaman zaman unutan biz yetişkinlere küçük bir hatırlatma mahiyetinde. Ayrıca metindeki etkinliği çocuklarınıza, torunlarınıza uygulayıp eğlenceli bir etkileşime dönüştürebilir, belki dönütleri de burada bizimle paylaşırsınız.

Her ay düzenli olarak çıkan dergiyi; Turkcell Dergilik, dMags ve Dijitalbasın" platformları üzerinden indirip sevgili blogdaşımız Sevil'imizin (Düş Tasarımcısı) paylaşımlarına ve faydalı, pek çok bilgiye ulaşabilirsiniz.

 İyi okumalar, hayırlı ramazanlar diliyorum hepinize.

 Yıldızlı Sevgilerimle…

TUNA NEHRİ

Merhaba. Benim adım Tuna. Henüz ilköğretim öğrencisiyim. Okulumu, öğretmenlerimi, arkadaşlarımı çok seviyorum. Ödevlerimi hiç ihmal etmiyorum ve genellikle kendim yapıyorum. Zorlandığımda annemden, babamdan, bazen de ablam Nehir’den yardım alıyorum. “Ablamla ismimizdeki uyum mu?” Evet, doğru bildiniz, bizimkiler Tuna Nehri kıyısında tanışmışlar.

Bugünkü ödevim her zamankinden biraz daha farklı. Zor değil, ama kolay da değil, ayrıca anne ve babamın yardımını almadan yapmam gerekiyor. Biliyorum ödevimin ne olduğunu merak ettiniz. O halde öğretmenimin dediklerine kulak vermeye ne dersiniz?

- Biliyor musunuz çocuklar, yetişkinler zaman içinde çocukluğun nasıl bir şey olduğunu unutabiliyorlar. Bazen onlara bu güzel hissi hatırlatmak gerekiyor. O yüzden de sizden anne, babalarınıza, aile büyüklerinize bir mektup yazmanızı rica ediyorum. Onlara bir çocuk, bir evlat olarak söylemek istediklerinizi, hoşunuza giden, sizi sevindiren, sizi üzen, sizi kaygılandıran şeylerin neler olduğunu, onlardan nasıl bir yaklaşım beklediğinizi içinizden geldiği gibi anlatmanızı istiyorum.

Bunun üzerine ‘anne babama neler söylemek isterim’ diye düşünmeye başladım. Aklıma pek çok şey geldi. Ama bunları kâğıda düzgünce nasıl aktarabileceğimden emin değildim. O yüzden de yaşı itibarıyla ergenlikle çocukluk arasında kalan, aslına bakarsanız benden biraz daha karmaşık bir süreç yaşayan Nehir ablamın yardımına başvurdum. Ne de olsa benim geçtiğim yollardan geçmişti ve ifade yeteneği benden çok daha iyiydi. Henüz kullanmadığım ajandamı ona hediye edeceğimi söyleyince ödevime yardım etme konusunda hemen ikna oldu. Birlikte iyi bir ekip olduk. Ben ona aklımdakileri gelişi güzel aktarırken o da elinde kalemiyle dediklerimi misinaya inci dizer gibi tane tane sıralıyor, daha anlaşılır bir hale getiriyordu. “İşe teşekkür cümleleri ile başlamalıyız abla” dediğimde, nezaketime hayretle baktı. Onun bu şaşkınlığı karşısında “Sanırım ablama karşı biraz daha centilmen tavırlar sergilemeliyim” diye düşündüm.

Canım annem, canım babam, bu size yazdığım ilk uzun mektup. Daha önce “Anneciğim mısır patlatır mısın? Birlikte kurabiye yapabilir miyiz? Babacığım arabacılık oynayabilir miyiz? Bu gece sizin yatakta uyuyabilir miyim?” gibi kâğıttan uçağımın içine yazıp size doğru uçurduğum, uzaktan kumandalı arabaya yapıştırıp üzerinize üzerinize sürdüğüm, her yerini kalplerle doldurduğum pek çok kısa mesajım oldu. Ama bu kez durum farklı, bu size yazdığım ilk özel, ilk uzun mektup. Umarım hislerimi anlar, bana hak verirsiniz. Evet, sanırım hak verirsiniz. Hatta bence annem bu mektubu çerçeveletip duvara bile asabilir.

Öncelikle sizi ne kadar çok sevdiğimi bilmenizi istiyorum. Sizin de beni çok sevdiğinizi biliyorum. Yeri gelmişken etrafımızdaki pek çok yetişkinin “En çok kimi seviyorsun? Anneni mi babanı mı?” diye sormalarına bir türlü anlam veremediğimi belirtmek istiyorum. “Böyle bir ayrım yapmalı mıyım?” diye kafam karışıyor. Oysaki benim sevgim eşit ve herkese yetecek kadar çok.

Anneciğim ve babacığım, bazen duygularımı açık bir şekilde ifade edemediğimin farkındayım. İçimden çok şey söylemek geçse de; tırt bir (kırk bir), tırt iki, tırt üç diye saydığım günler çok gerilerde kalsa da kelime dağarcığım, ifade yeteneğim henüz yeterince gelişmedi. “Kelimelerin yetmediği yerde anlatmak istediklerimi gözlerimle, mimiklerimle, bazen de hırçın tavırlarımla gösteriyorum. Dolayısıyla da zaman zaman yanlış anlaşılıyorum. Bu konuda bana biraz daha yardımcı olmanızı, bana biraz daha sabır, anlayış göstermenizi bekliyorum. 

Benim çocuk kalbim çok ürkek, çok kırılgan. Yükselen seslerden irkiliyorum. Ortada tartışılan bir problem varsa eğer onun tek sebebi kendimmişim gibi hissediyorum. Benim dışımda olan ve çözüme kavuşması gereken konuları kendi aranızda halledebileceğinizi düşünüyorum. Örneğin ben ablamın bütün kodlarını çözdüm. Onun neye kızıp neye sevineceğini biliyorum. Eşyalarına izinsiz dokunmadığım sürece, kedisi Akmam’a gösterdiği sevginin daha fazlasını benden esirgemediği sürece aramızda pek problem çıkmıyor. Bu arada bana almaya söz verdiğiniz papağanı alacağınız günü iple çekiyorum. Bunun için koştuğunuz tek şartı da kabul ediyorum. Söz, adı "Diyor" olacak. Böylece o çok sevdiğiniz "Tuna nehri akmam diyor" türküsünün ilk dizesi, biz aile bireylerinin katkılarıyla harfiyen tamamlanacak.

Meğer size söyleyemem gereken ne çok şey biriktirmişim içimde. Mesela; siz arkadaşlarınızla sohbet ederken ısrarla “dersin başına oturmamı” söylediğinizde ders bana ‘yük’ gibi geliyor; “kitap oku” deyip kendiniz dakikalarca cep telefonlarınızla meşgul olduğunuzda kitap okumak bana ‘ceza’ gibi geliyor. “Hadi yat, uyu bakalım” deyip de kendiniz televizyon başında dakikalarca oturduğunuzda beni uyku tutmuyor. Bu konuların aylık olağan aile toplantımızda ele alınmasını öneriyorum. Toplantıda tartışılmasını istediğim bir diğer konu ise evimizin düzeni ile ilgili: Evimiz sürekli derli toplu olmasa, arada bir dağılsa, oyuncaklarım yerlere saçılsa hatta bazen bozulsa, kazara düşüp kırılsa çok fazla önemsememenizi istiyorum. Zaman zaman da olsa dağınıklığın içerisindeki özgürlüğü, düzenin içindeki disipline tercih edebiliriz diye düşünüyorum. Sanırım ablam ve kedimiz Akmam da benimle aynı fikirde.

Beni sevdiğinizi biliyorum. Sarılıyorsunuz, şefkat gösteriyorsunuz. Bana sevgiyle bakıyorsunuz. Ama ben bununla yetinmek istemiyorum. Beni sevdiğinizi ılık nefesinizden, güven veren sesinizden duymak, özümde hissetmek istiyorum. Keşke bana, beni sevdiğinizi daha sık söyleseniz. Tıpkı sizin de gıptayla izlediğiniz filmlerin, kendinizi özdeşleştirdiğiniz başkarakterlerin ağzından her zaman duymak istediğiniz gibi…

Bazen her öğrettiğinizi sizin kadar mükemmel yapamıyor olabilirim. Size hissettirmesem de bu durum bana kendimi kötü hissettiriyor. Evet, arkamda gözüm yok ama önümde delil çok. Keşke katladığım kıyafetlerimi, topladığım yatağımı, rafa sıraladığım kitaplarımı gizlice düzeltmeseniz, temizlemek gailesi ile kanepenin altına ittirdiğim kırıntıları birkaç seferliğine de olsa görmezden gelseniz.

Bu arada size bazı sorularım, bazı tekliflerim olacak: 

Sohbetlerimizi; uyulması gereken kurallar, yapılması gereken işler, hatırlatılması gereken ödevlerle sınırlamamaya, kavga etmişsem nasihate başlamadan önce beni dinlemeye, benimle birlikte ara ara çocukluğunuza dönmeye ne dersiniz? Özüm karanfil çiçeği ise beni çiğdem bitkisine dönüştürmemeye, baskıyla değil sevgiyle muamele etmeye, berrak bir su gibi akıp coşmama, gürül gürül çağıldamama izin verir misiniz? Ön-ergen triplerimle baş etmeye, değişen dönüşen, devinen duygularıma saygı duyup sabır göstermeye hazır mısınız? Yeteneklerimi keşfetmeme, bilmediklerimi kendi deneyimlerimle öğrenmeme, sizin değil kendi hayallerimin peşinden gitmeme, zaman zaman hata yapmama, zaman zaman da icat çıkarmama müsaade eder misiniz? Yadırgamadan, yargılamadan gizemli yolculuğuma, uçsuz bucaksız hayal dünyama, umut dolu yarınlarıma, sevgi ve şefkatle eşlik etmeye, beni sonsuza dek koşulsuzca sevmeye söz  verir misiniz? Kim bilir belki benim de size öğretecek bir şeylerim vardır güzel ailem ha, ne dersiniz?