ÇOCUKLUĞUM

Merhabalar, 

Süregelen orman yangınlarının on ikinci günündeyiz. Yanan ağaçlar, evler, canlarla birlikte biz de yandık kavrulduk. Yağan yağmurların  getirdiği moralle sizlere yeniden merhaba demek istedim. İlerleyen süreçlerde vakit bulabilirsem eğer yanan ormanlık alanlarla ilgili, bir başka deyişle ekosistemin kendini yenileme kapasitesi ve süreci ile ilgili bir yazı hazırlamak istiyorum. Umarım en kısa zamanda tüm yangınlar tamamen söndürülür ve güzel ülkemize kül yerine gül yağar. 

Meşguliyetler açısından dolu dolu bir Ağustos ayı geçiriyorum. O yüzden bu paylaşımımda bloga özel olmasa da Anne Bebek Dergisi'nin Ağustos sayısına ihazırladığım 'Çocukluğum' adlı içerikle sizleri çocukluk duygularınıza geri götürmek istiyorum. Umarım başarılı olurum. Yıldızlı sevgilerimle :)

ÇOCUKLUĞUM 

Canım annem, canım babam; en sevdiklerim, mukaddes bildiklerim, muhteşem kahramanlarım benim... Belli bir yaşa kadar annem; cengâver Zeyna’ydı gözümde, babam ise Süpermen. Doğduğumdan beri benim için savaşan iki yenilmez güçtü onlar. Bazen güçler çatışması olsa da bir orta yol bulunur ve o yolun göbeğinde, hayatın merkezinde hep ben olurdum. İkiz kardeşlerimle tahtımı paylaşıncaya kadar halimden çok memnundum. Benden biraz rol çalsalar da merkezimden fazla kaymadım. Ne de olsa ilk göz ağrısıydım.

Hal böyleyken günler, aylar geçiyor, doğaüstü güçleri olan kahramanlarımın gözetiminde yavaş yavaş büyüyordum. Fakat ben yavaş değil hızlı, çok daha hızlı büyümek istiyordum. Odamın duvarındaki zürafa figürlü cetvele sırtımı yapıştırıyor, birkaç günde bir anneme boyumu ölçtürüyordum. Annem, attığımız çentiklerin yerini mikron düzeyinde değiştirirken epeyce zorlanıyordu. Bu aceleciliğimi anlayamıyor bana hep ‘yaşımın tadını çıkarmam gerektiğini, bir daha çocuk olamayacağımı’ söylüyordu. Oysa ben bir an önce yetişkin olmak, onların sahip olduğu her şeye, her hakka sahip olmak istiyordum. Büyümek; özgürleşmek demekti benim için, güç demekti, kendi kararlarımı almak, kurallar silsilesinden kurtulmak demekti. Fakat öyle özenilesi bir şey olmadığını geç de olsa anladım. Çünkü ben büyüdükçe büyü bozulmaya, sihirli değneğimin ucundaki tılsım yavaş yavaş kaybolmaya, her geçen yılla birlikte pek çok şey, rengini, ahengini yitirmeye başladı. Öyle bir an geldi ki ortada ne Zeyna kaldı, ne Süpermen. Ne şato, ne uçan halı, ne Kaf Dağı, ne de Alaattin’in Sihirli Lambası… Meğer büyümek daha çok sorumluluk almak, zamanla yarışmak, devamlı koşturmak demekmiş. Asıl eğlence dileklerimin mütemadiyen gerçekleştiği, tatlı afacanlıklarıma herkesin sabır gösterdiği o coşku dolu günlerimdeymiş.  

‘Hayalperest bir çocuk olarak büyümek için bu kadar acele etmeseydim’ diye düşündüğüm çok oldu sonradan. Sürüp gitseydi çocukluğum, yaşadığım bu eşsiz serüveni uzatabildiğim kadar uzatabilseydim keşke. Biraz daha geç uyansaydım hayatın siyah beyaz gerçeklerine. Muazzam bir şölenin tam ortasında olduğumu içindeyken fark edebilseydim. 

Sihirli kürem başucumda, dönüp dursaydı müzik eşliğinde ve ona her dokunduğumda gerçekle düşü harmanlayıp başka bir macerada bulsaydım kendimi. Pamuk şekerinden yapılmış pembe, beyaz bulutların üzerinde uçmaya devam etseydim, arada ısırıklar alarak. Diyar diyar dolaşsaydım Zümrüd’ü-Anka Kuş’un kanadında. Ahşap salıncağın rüzgârıyla havalansaydım göklere, içimde binlerce kelebek uçuşsaydı o an ve dağın zirvesine değseydi ayaklarım. Çikolata çeşmesine ağzımı dayayıp kana kana içseydim. Hiç durmadan oynasaydım parklarda, bahçelerde. Öyle tatlı gelseydi ki oyun, dizimin kanadığını eve gidince anlasaydım. Uçurtmam elma ağacına takılsaydı, tırmanıp kurtarsaydım hemen. Kumdan kalemi alıp götürmeye hiçbir dalganın gücü yetmeseydi. Sonra kurabiye kokulu evime koşsaydım çişim geldi diye. Annem arkamdan ‘terini değişelim öyle çık’ evladım diye seslenseydi. Küçülen kıyafetlerimi kardeşlerimin üzerinde görünce şöyle bir baksaydım ve “bana daha çok yakışıyorlardı” diye geçirseydim içimden. Bayramlıklarım başucumda dursaydı arada uyanıp kontrol etseydim yerindeler mi diye? Çekmecemde, dolabımda, kalem kutumda ailemden gelen sevgi mesajları bulsaydım. Rüyalarımı anlatsaydım uzun uzun; dinozor ormanından kaçışımı, yedi kollu canavara kafa tutuşumu, uzay gemisini sürüşümü, kötü adamları yenişimi, görünmez oluşumu, balık gibi yüzüşümü bir kahvaltı masasında hep birlikte hayra yorsaydık. Bazen de sussaydık uzun uzun, gözlerimiz koşsaydı kelimelerin yetemediklerine, pırıltılarıyla onlar tamamlasaydı cümlelerimizi, nağmelerimizi. Milyon, milyon kez okşansaydı başım, tutulsaydı elim, koklansaydı gıdım. Uyumasaydım annem yanımda daha çok dursun diye. Sobelenmeseydim babama, oyun biraz daha sürsün diye. Sivrisinek ısırığına mahsusçuktan ağlasaydım daha çok sevilmek için. Şarkılar söyleseydim güftesi ve bestesi bana ait, beğenmeseler de alkışlasalardı. Oyunlar kurup roller dağıtsaydım herkese. Esas kız/esas oğlan hep ben olsaydım. Şeker yemek için kolonyayı misafirlere hep ben tutsaydım. Çilekli dondurmam eriseydi sarı saçlı güneşin altında, çenemden beyaz kıyafetime doğru aksaydı şıpır şıpır. Kirlenenlere, kırılanlara, dökülüp saçılanlara kızmayan bir annem olduğu için şükretseydim her gece. Simitçi abi en taze, en susamlı simiti bana seçseydi. Onunla birlikte çınlatsaydım sesimi sokakta: “Simitçi geldiii, simitçiiiiii” diye. Duş alınca uyuyup kalsaydım kanepede. Bir çift el başımı okşasaydı ben uyurken öpüp koklasaydı yanaklarımı. “Sen benim bu hayattaki en güzel armağanımsın” deseydi. Yatar yatmaz uyumanın, renkli hayaller kurmanın, kin tutmamanın, küs durmamanın lütfunu hatırlatabilseydim yaş alanlara. Sevmeyi sevilmeyi öğretseydim sevgiyi hiç tatmayanlara, daha sıkı sarılsaydım özellikle onlara. 

Camın önünde bekleseydim bizimkileri. Annemi kırmızı fularından, babamı aynı renkteki kravatından tanısaydım. Birbirleriyle uyumlarını kıskansaydım biraz. Koşup kapıyı ilk ben açsaydım. Kardeşlerim bezli popoları, paytak adımlarıyla seğirtselerdi arkamdan. İlk önce ben atlasaydım boyunlarına, sarılsaydım uzun uzun, şımarsaydım hatta. Sonra zembereği boşalmışçasına anlatsaydım koca günden kalanları. Sıralasaydım ikizlerin haylazlıklarını…

Akşam yemeğinden sonra oturtsaydım dizlerine, kırmızı deri kaplı, defteri açıp bir şiir okusalardı bana, tatlı   tatlı. ‘Bu sadece bir şiir değil bir nasihat, bir vasiyet’ deselerdi. Dökülseydi dillerinden baba yadigârı dizeler hoş bir musiki eşliğinde ve ben onları bir solukta ezberleseydim, bir gün çocuğumu dizime oturtup ona okumak ve ne kadar şanslı olduğumu sonsuza dek hatırlamak için…

 

İlk adımım, ilk kahkaham, ilk beşiğim,

Biberonum, battaniyem, ilk dişim,

Ucu sökük, teki kayıp, çift ponponlu patiğim,

Kenarları kıvrık kıvrık  çizgili, kareli defterlerim,

En büyük problemim ergenlik sivilcelerim

Havada hala asılı duran, mavi şeritli siyah kepim

Neredesiniz şimdi? Toplanıp gelin hemen,

Sizi anlatacağım çocuğuma, biraz öğüt vereceğim ona

Çocukluk, altın çağıdır ömrün, diyeceğim

Sev sevil, oyna gül, tadını çıkar vakit varken

Tekrar ben de yaşasam her bir yılı sayıp seksen

Nasihatim odur ki zaman büyük hazine, alelade geçmesin. 

Seni olgunlaştırırken değerinden  eksilmesin. 

Aklın ile bedeninden daha çok büyüyen kalbin olsun. 

İçindeki çocuk mu, işte o hep orda dursun.