İLETİŞİMDE KALABİLİR MİYİZ?

İletişim bir sanattır diye boşuna söylememişler. Sizce sanatımızı layıkıyla icra edebiliyor muyuz dersiniz?

"Düşündüğünüz,

Söylemek istediğiniz,

Söylediğinizi sandığınız,

Söylediğiniz,

Karşınızdakinin duymak istediği,

Duyduğu,

Anlamak istediği,

Anladığını sandığı,

Anladığı,

arasında farklar vardır. Dolayısyla insanların birbirini yanlış anlaması için en az dokuz ihtimal var” diyor Sylviane Herpin.

“Söyleyebildiğin karşındakinin anladığı kadardır” demiş Mevlana Hazretleri ise.

Zaman zaman iletişim esnasında kopukluklar, tartışmalar yaşamamız hayatın içindeki çok sesliliğin doğal bir sonucu olarak değerlendirilebilir elbette. Önemli olan bu tür durumlara maruz kaldığımızda en anlaşılır ve en yapıcı ifadeyi kullanmayı becerebilmek sanırım. Karşı tarafa kendimizi doğru anlatıp aynı anda karşımızdaki insanın kabullerine karşı sabırlı ve saygılı olabilmek bazen sandığımız kadar kolay olmayabilir. Esnekliği olmayan, sırf kendi haklılığını ispat çabasıyla ya siyah ya beyaz diye tutturup gri tonlarda buluşma ihtimalini görmezden gelen bir tutumun hiç kimseye faydası olmayacağı muhakkak.

Söz söyleme sanatı üzerine entelektüelinden, alimine, şairinden, yazarına o kadar çok kafa yorulmuş, o kadar çok kaynakça biriktirilmiş ki aslında, böyle bir iletişim/bilişim çağında iletişimsizlik konusunda hala bu kadar ısrar etmemiz pek anlaşılır  gelmiyor bana.

İletişim kurarken en büyük yanılgılarımızdan biri de sanırım ön yargılarımız ve öfke kontrolündeki başarısızlığımız.

Kendisini bir anlatı insanı olarak nitelendiren Göksel Bekmezci ise; “İnsanlar sözleri duymayabilir veya duymazdan gelebilirler, fakat sözler, insanları bütünüyle duyar ve hissederler”. “Kullandığımız sözcüklerin bizi, nasıl doğrudan etkilediğini; yaşadığımız iyi hallerin veya başımıza gelen olumsuz olayların ağzımızdan çıkan bir kelime ile nasıl bağı olduğunu; tek bir kelimenin/sözün dahi, değil bir insanı, insanlığı ne denli etkileyebileceğini verdiği seminerlerle de dile getiriyor aynı zamanda.

"Yanlış anlamaları ve anlaşılmaları önlemek istiyorsak eğer iletişim srasında mümkünse imalı anlatımlardan kaçınmalı, şeffaf ve açık olmalı, etkin dinlemeyi, düşüncelerimizi doğru zamanda, doğru, etkin ve akıcı bir biçimde ifade etmeyi becerebilmeliyiz. Göz teması kurmalı, doğru beden dili ile de anlattıklarımızı desteklemeliyiz" diyor uzmanlar. 

Edebi bir dokunuşla son sözü Cemal Süreyya’ya bırakmaya ne dersiniz o zaman?

“Belki de konuşuyordu gözlerin

Ama ben gözce bilmiyorum ki,

Sessizce biliyorum,

Usulca Biliyorum,

Masumca biliyorum”

Sevildiğinizi unutmayın.  İyi Haftasonları hepinizeee J