YÜREKTEN İSTEMEK / ÖYKÜ

Üç beş kuruş bozuk para bulma ihtimali ile pantolonunun ceplerini dışarı doğru sarkıttığında irileşmiş kara gözleri ile kendisine doğru bakan evladının ümitlerini boşa çıkarmayı hiç istemezdi. Ama her zamanki gibi cep delik, cepken delikti işte. Koca İstanbul kanını, iliğini sömürmeye acımasızca devam ediyordu. Çocuğunun karşısındaki acizliğine ve o andaki çaresizliğine isyan edesi geldi. Kendini derhal toparladı ve diz çökerek yavrusunun göz hizasına indi; “Sen şimdi derslerini çalış ve güzel güzel uyu. Defterini yarın sabah okul çantanın içinde bulacaksın” dedi. Kuzusu usulca yanından uzaklaşırken “Daha fazla çalışmalıyım” diye geçirdi içinden. İnşaat ustalığı ve lokanta bulaşıkçılığından kazandığı para beş kişilik ailesini geçindirmeye yetmiyordu ne yazık ki. Üçüncü bir işe daha ihtiyacı vardı.

Aylardır ödenemeyen veresiye defterinin yarattığı sıkıntı küçük oğlunun çizgili okul defteri ihtiyacının yanında ufacık kalmıştı. O an aklına palyaçoluk yapan arkadaşı Akif geldi. Yapacağı ek işi bulmuştu. Oldum olası çocukları çok severdi. Onları eğlendirirken kendisi daha çok eğlenirdi. Fakirlik terbiye etmeseydi bir düzine çocuğum olurdu diye düşünürdü hep. Hemen Akif’i aradı. O akşam katılacakları doğum günü partisi için arkadaşının yedek kostümünü giyindi ve birlikte verilen adrese gittiler.  

Pasta ve meşrubatlarla süslenmiş dikdörtgen masanın etrafı bir düzine çocuk tarafından kuşatılmıştı. İçeriye girdiklerinde masayı bir anda terk edip kendilerine doğru koşturan çocukları ev sahibesi zorla yatıştırdı. Onları, yan odada yere serdiği renkli minderlere yerleştirip sakinleştirmeye çalıştı. O sırada minderlere kendi çocuklarını ve kendi çocukluğunu oturtmakla meşgul olan Cemal’i kapıldığı hülyadan uyandırma görevi Akif’e düşmüştü. Arkadaşının ilk işinde çuvallaması istediği en son şeydi. Gerçi doğaları gülmeye kodlanmış çocuklara çok özel bir hüner sergilemeye gerek yoktu. Suratlarının ortasında tenis topu gibi duran ve üzerine bastırıldığında bip, bip diye sesler çıkaran kırmızı burunlarını her bir çocuğa dokundurtmak bile mutlu olmalarına yetmişti. Daha sonra ucuna sevgi bulaştırdıkları yumuşak tüylü boya fırçalarını masum tuvaller üzerinde gezdirip tavşanlar, kedicikler ve sincaplar yaptılar ve onları şen kahkahalar eşliğinde evin içine saldılar. Fıkralar, bilmeceler, pandomimler derken zaman doldu, parti sona erdi. Minik misafirleri kapıdan uğurlarken doğum gününe koca koca hediye paketleri ile gelen çocuklar için ev sahibesi de bir sürpriz hazırlamıştı. Kendi elleriyle süslediği hediye paketlerini birer birer dağıtmaya başladı. Gelemeyen iki çocuğun paketini de Cemal ve Akif’e verdi. Paketi açtıklarında çizgili ve kareli birkaç defter, birkaç kalem, silgi, renkli çıkartmalar ve renkli boya kalemleri gördüler. Çocukların gülen yüzlerine Cemal’in boyalı suratını ıslatan sevinç gözyaşları eşlik etti. 

Eve gittiğinde paketin içindeki her şeyi yavrusunun okul çantasına özenle yerleştirdi Cemal. Sonra mışıl mışıl uyuyan çocuğunun başını okşayıp alnına bir öpücük kondurdu. Yüklü bahşişi ile cebine bırakılan zarfı açtığında paranın bir kısmı ile mahalle dükkânın borcunu ödemeyi kalan kısmı ile de diğer zaruri ihtiyaçları karşılamayı planladı. Beş saatlik bir uyku için yatmaya doğru giderken bir yandan da en son neyi bu kadar yürekten istediğini hatırlamaya çalışıyordu. Başını yastığa koyduğunda helalinden kazanmanın verdiği gönül rahatlığı ile renkli rüyalara daldı. 

En son neyi yürekten dilemiştiniz acaba? Umarım gerçekleşmiştir. Sevgi ve selamlarımla :))

Not: Her hakkı saklıdır.