BEN BİR GÜRGEN DALIYIM KİTAP YORUMU

Merhabalar Sevgili Blog Ailem,

Beni az çok takip edenler Hasan Ali TOPTAŞ okumayı sevdiğimi bilirler. Bugün size yazarın en son okuduğum “Ben Bir Gürgen Dalıyım” adlı kitabından söz etmek istiyorum. Dün bu kitabı, hayatımdaki varlığının asla tesadüfi veya alelade olmadığına inandığım, çok ama çok sevdiğim bir yakınım okumam için getirdiğinde bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim. Kitabı veren kişinin soyadı da GÜRGEN ve tıpkı bu kitabın başkahramanı gürgen ağacı gibi insanlara, çevreye, doğaya karşı son derece duyarlı biri. Bu duyarlılığı sadece şekilde, dilde, kalpte değil üstelik fiiliyatta da fazlasıyla mevcut. Gürgenler'in hayatımıza, duygularımıza daha çok dokunması dileklerimle başlıyorum anlatmaya o halde;

(Dikkat! spoiler içerebilir!)

Birçok okuyucunun ortak fikrine göre ikon haline gelmiş "Küçük Prens"i hatırlatıyor bu hikâye. Çizimli ve masalsı anlatımı, nispeten az sayfa sayısı ile daha ziyade küçük yaş çocuklarına ithafen yazılmış gibi görünse de asıl mesajı biz yetişkinlere veriyor bence.  

Bu eserde; doğaya ve kendine verdiği zararın boyutlarını idrak edemeyen insanoğluna karşı; kendi çapında, kendi sınırlarında, kendi dilinde, direnişe geçen, öz suyu deli akan genç bir gürgen ağacı ile tanışıyoruz. Konu ilerledikçe kahramanın yemyeşil umutları üzerine kara bulut gibi çöken insanoğlunun ne kadar zalimleşebileceği gerçeği ile yüzleşiyoruz. Doğanın renklerine ne kadar kör, sesine ne kadar sağır olduğumuzu fark ediyoruz. Diğer ağaçların, kuşların, börtü böceklerin, nice dağın taşın, denizlerin, nehirlerin sessiz çığlıklarına ne denli kayıtsız kaldığımızı anlıyoruz. Bir gürgen dalından öğreneceğimiz ne çok şey var diye derin derin düşüncelere dalıyoruz. En sonunda da kurulan hayallerin yerle yeksan olduğu, sergilenen dik duruşun karşılık bulamadığı, hissedilen acının kelimelere dökülemediği duygusuyla, kararlı bir direnişe rağmen sonunda yok olmayı, çürümeyi isteyen gürgen ağacının kalbimizin derinliklerinde bıraktığı ince sızı ile baş başa kalıyoruz.

Keşke yeryüzünde titreşen, nefes alıp nefes veren her nevi canlıya karşı daha duyarlı, daha paylaşımcı olabilsek, bu dünyanın sadece biz insanoğluna ait değil tüm canlılara sunulmuş bir lütuf olduğunu görebilsek, doğayı içimizde özümsesek, tabiat anaya hakkettiği saygıyı gösterebilsek, aramızda bir sevgi dili geliştirsek, dağa taşa selam versek, minnet duysak, onlarla konuşsak, teşekkür etsek, çok güzel olmaz mıydı sizce de?

Duru Türkçesi ve edebi anlatımı ile bizleri etkilemeyi başaran yazarın kitabından alıntıladığım bazı cümlelerle yazımı sonlandırıyorum sevgili dostlar. Kalınız sağlıcakla…

“Sözün özü, insanoğlu benim soyumun dilini çözememişti henüz; kokuca konuşsam da anlamazdı, renkce konuşsam da... Rüzgarı okumasını bilenler, canları isterse, hiç görmedikleri bir denizin tuzunu bile tadabilirlerdi sözgelimi.”

“….insan bir savaş alanıydı. Ceket, gömlek, pantolon ya da etek giymiş, kravat takmış, tıraş olmuş, kokular sürmüş bir savaş alanı. Gülümseyen bir savaş alanı. Öpen hatta okşayan, konuşan, susan, çiçekler alıp çiçekler veren bir savaş alanı...”

“Çünkü insanların büyük bölümü, birçok güzelliği göremezdi.
Büyük bölümü, birçok güzelliğe dokunamazdı.
Onlar, birer uyurgezer gibi geçip giderlerdi güzelliklerin yanından. Ya da kafalarına taktıkları başka bir güzelliğin peşinden koşarken, onun uğruna birçok güzelliği de ayaklarının altına alıp hiç farkına varmadan acımasızca ezerlerdi.”

Eli baltalı adamların ikisi de duymadı beni. Duyduysa ormanda yaşayan çiçekler duydu yalnızca, kuytulara saklanan böcekler duydu. Sonra ağaçlar, kurtlar, kuşlar ve taşlar duydu. Aksakallı meşenin dediği gibi, insanın zalimliğine ağaçlarla kuşlar böceklerle otlar, hayvanlarla taşlar değil, ancak insan karşı koyabilirdi.

Dönüp dolaşıp insanda başlıyor her şey, dönüp dolaşıp insanda bitiyordu.”