BENİM GÜZEL MANOLYAM

 

Merhaba,

Ben Manolya,

Komşularım Erik, Kiraz, Akasya ve başka pek çok ağaçla birlikte sahibemiz Defne Hanım’ın bahçesinde yaşarız. Çiçeğimizle, yaprağımızla, kokumuzla, dokumuzla gayret eder, evin bahçesini güzelleştirmeye çalışırız. İsminden midir bilinmez kendimizi Defne Hanım’a çok yakın hissederiz. O bir insan biz ise uzun ömürlü bitkileriz. Ama hepimiz bir aradayken kendimizi aynı familyadan gibi hissederiz.

Biz mutluysak Defne Hanım da mutludur. Biz çiçeklendiğimizde o da çiçeklenir. Hatta çiçek açtığımızda onun da çiçekli elbiselerinden birini giyip şölenimize katıldığı dikkatlerimizden kaçmaz. Sevgi dolu bakışlarını, ılık nefesini yapraklarımızın üzerinde tek tek gezdirdiğinde ona olan sevgimizi ifade edebilmek için hepimiz dile gelmek isteriz. Orta şekerli Türk Kahvesini acaba hangimizin gölgesinde içecek diye birbirimizle iddiaya gireriz. Ama o yüce adalet duygusuyla hiçbirimizi kıskandırmaz, hiçbirimizi atlamaz. Katlanır kırmızı koltuğuyla her gün birimize konuk olur.

Kocaman bahçemizde mevsimine göre bizlere eşlik eden peyzaj bitkileri de vardır. Bir de renk renk saksı çiçekleri. Defne Hanım bizi sulamaktan, sevip okşamaktan bizimle konuşmaktan büyük haz duyar. Birimizin morali bozulsa, boynu biraz eğilse hemen fark eder. Vitamin destekleriyle, narin elleriyle çarçabuk toparlanmamızı sağlar. Kolay kolay kızıp öfkelenmez. Sesini yükselttiğini sadece Zeki Müren’in “Benim Güzel Manolyam” şarkısını söylerken duymuşuzdur. Bu şarkıyı ne zaman dinlesem bana ithafen söylendiğini düşünür kendimi, bahçedeki tüm habitattan daha ayrıcalıklı hissederim. Kendisini sık sık ziyarete gelen komşusu Nevhan Hanım’ın yaramaz kedisi, ismi ile müsemma Sarmal'a bile kızamaz o. Sardunya saksılarını büyük bir zevkle yere devirdiğinde Nevhan Hanım’ın şen kahkahaları bizim dört ayaklı delişmeni cesaretlendirdikce cesaretlendirir. 

 

Aylık bakımlarımızı yapmaya gelen Çınar abiyi de pek severiz. İç dünyasındaki huzuru bütün cömertliği ile bizlere yansıtır. Dallarımızı budarken, bize daha önce giymediğimiz geometrik kıyafetler tasarlar. Çok yaratıcıdır. Sonbaharda dökülen yapraklarımızı Defne Hanım’ın ofisine taşıyıp, zemini süsleme fikri de ona aittir. Hazan mevsimini bir başka seven Defne Hanım, böylece ofisinde büyülü dakikalar geçirmeye devam eder. Biz de ayrı düştüğümüz saatlerde birkaç kuru yaprağımızla da olsa ona eşlik eder bundan büyük mutluluk duyarız.  

Bu öykü devam etsin mi ne dersiniz?