24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜ KUTLU OLSUN

 

Sevgili Blog Ailem,

Uzun bir aradan sonra 24 Kasım Öğretmenler Gününü de vesile kılarak hepinize yeniden merhaba demek istedim. Başta başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere ailemdeki öğretmenlerin ve bütün öğretmenlerimizin bu güzel ve anlamlı günün kutluyorum. Ama öncelikle olağanüstü gayretleri ile öğrencilerini eğiten, onları aydınlık bir geleceğe hazırlayan dağda, karda, ayazda, türlü yokluklarda, bin bir emekle görevini ifa etmeye çalışan fedakâr, cefakâr öğretmenlerimizin gününü daha da yürekten kutluyorum. 

Öğretmenlik; sevgi, sabır, şefkat isteyen, körpe beyinlere, genç dimağlara hiç yılmadan şekil veren, kimi zaman tiyatrocu, kimi zaman şair, yönetmen, kimi zaman sporcu, müzisyen  olmayı gerektiren, meşakkatli ama eğlenceli, yüce ve ulvi bir meslektir.

Günün anlam ve önemine binaen yazarlarını bulamadığım aşağıdaki alıntıları da paylaşmadan edemedim. Görevini büyük bir tutku ve özveriyle yapan bütün eğitim neferlerine armağan olsun.

Kalınız sağlıcakla…

ÖNCE KENDİ ÇİZGİN

Öğretmen sınıftaki zeki fakat kıskanç öğrencisine:

“Niçin arkadaşlarını çekemiyor, sürekli onların yaptıklarını bozup kavga ediyorsun?” diye sordu.

Öğrenci, bir süre düşündükten sonra,

“Çünkü onların beni geçmelerini istemiyorum, en iyi ben olmalıyım,“ dedi.

Öğretmen, masasından kalktı, eline bir parça tebeşir aldı ve yere 15 cm. uzunluğunda bir çizgi çekti, öğrencisine bakarak:

“Bu çizgiyi nasıl kısaltırsın?” diye sordu.

Öğrenci bir süre inceleyip içinde çizgiyi birçok parçaya bölmek de olan birkaç yanıt verdi.

Öğretmen, yanıtları kabul etmedi ve yere ilkinden daha uzun bir çizgi çekti.

“Şimdi birinci çizgi nasıl görünüyor?” diye sordu.

Öğrenci utana sıkıla,

“Daha kısa” diyerek başını öne eğdi.

Öğretmen bu yanıt üzerine öğrencisine unutmaması gereken şu öğüdünü verdi:

– Bilgini ve yeteneklerini artırarak kendi çizgini uzatman, rakibinin çizgisini bölmeye çalışmandan daha iyidir.

BİR KÜÇÜK HİKÂYE

Ben küçük bir öğrenciydim. Bir gün arkadaşlarımızdan birine babası çok güzel bir kol saati satın almış. Arkadaşımız bu saatte okula geldi. Hepimiz bu saati çok beğendik. Benim asla böyle bir saatim olmayacaktı ve bu saat benim olmalıydı. Karar verdim ve saati çaldım. Cebime koydum. Arkadaş bunun farkına vardı, fakat kimin çaldığını anlayamadı. Öğretmene durumu anlattı, öğretmen “Saati kim çaldıysa çıkarsın, sahibine versin!” dedi. Bu benim için hayatımın en utanç verici anıydı. Yapamadım. Bu durumda öğretmen farklı bir yöntemle saati ortaya çıkardı. Hepimizi tahtaya dizdi ve gözlerimizi kapattırdı. Ceplerimizi teker teker arayarak saati buldu. Cebimden çıkartarak gerçek sahibine verdi. Sonra hepimiz gözlerimizi açtık. Öğretmen bana hiç bakmadan normal derse devam etti.

Yıllar geçti ve bir gün bu öğretmenimle karşılaştım. Kendisine “saati çaldığım halde bana bir kelime bile etmeden, yüzüme bile bakmadan olayı kapattınız. Beni hiç incitmediniz. Neden böyle bir şey yaptınız? ” diye sordum. O da bana “0 anda ben de kendi gözlerimi kapatmıştım” dedi.