DERİN HUZUR

          

Yazı tamamen kurgudur. 

Ömrümün sonunda, sonun başındayım. Doktor az önce söyledi; artık dördüncü evredeymişim, yaklaşık … aylık ömrüm kalmış. Yani koca koca günlerim, uzun uzun saatlerim ve yüzlerce dakikam var. Bu izafi zaman dilimi için üzülmeli mi yoksa sevinmeli miyim pek bilemedim. Belki her ikisi belki de hiçbirisi. Yapacak pek bir şey kalmadığına göre bu duygu karmaşasında en iyisi dolu dolu sitem etmek. Kime mi? Başta kendime, sonra herkese, her şeye, hastaneye, doktorlara, aslıma ihanet eden organlarıma, genlerime, yazgıma…

         İlginç olan şu ki her durumda en sonda olan ben, ölüm sırasında birinciliği kimseye kaptırmamışım. Kırklı yaşlarımın ortasında, benden büyük beş kardeşimin arasında, bütün arkadaşlarımın içinde, ilk kez en öndeyim. Makus talihimi ilk kez yendim. Hep son anda akla gelen, son anda davet edilen, sıranın sonuna, ödülün azına, yemeğin dibine denk gelen ben, bu sefer başı çekmekteyim.

         Neler yapsam acaba? Dünya turuna mı çıksam? Ya da çok istediğim o uzak doğu seyahatini mi gerçekleştirsem. Her akşam şık restoranlardan birinde daha önce hiç tatmadığım enfes lezzetleri mi denesem? Lüks bir gemi tatili de olabilir. Ama yok, bunların hiçbirini yapamam. Hayallerini dahi kuramam. Hayal kurmak için bile para gerek. Şimdilik en iyisi küs olduklarımla barışıp, dost düşman herkesten helallik istemek.

-      "Hey merhaba, benim gitme vaktim geldi de. Hani malum… Hakkını helal et. Öbür dünyada görüşürüz."

         Böyle mi demeliyim? Daha kibar, daha kolay bir yolu var mı acaba? Üzülmesinler diye bir de onları avutmamı beklenmesinler lütfen. Ya da beni teselli etmeye, bana moral vermeye kalkışmasınlar. Kesif ayazımda daha fazla üşümek istemiyorum. Tedavi süreci boyunca hem kendimi hem çevremi iyi kötü alıştırmış olmalıyım. Velhasıl kaçış yok. Saklanacak bir yer yok. O gün gelip çatacak. Takvimin son yaprağı kopacak. Üzerinde sarardığım titrek dal, diğer sarı yapraklarla birlikte beni de silkeleyip atacak. “Oyun bitti, rolün sona erdi” diyecekler. Reji ışıkları söndürecek ve kefen ağırlığındaki o sisli perde bir figüranın daha üzerine inecek. “Hepsi bu muydu?” diye bir soru bırakacağım orta yere. Kimse üstüne alınmayınca “daha fazlası olmalı…” diye cevap verecek iç sesim.

         Daha fazlasının ne olduğunu merak edip hayallere dalacağım. Dünümü, bugünümü, yarım kalan yarınlarımı, eksilerimi, artılarımı uzun uzun sorgulayacağım. Sonra hızımı alamayıp benden sonrasını da tasavvur etmeye çalışacağım. Zihnim hiç durmadan fikir üretecek. Dediğine göre; yasım uzun sürmeyecek. Adım birkaç yerde geçecek: “Şöyle iyiydi, böyle fedakârdı, şunu sever, bundan nefret ederdi, çok şakacıydı, üstüne ağırlık varmasın ama az biraz da inatçıydı rahmetli,” diyecekler. “Tedaviyi hep erteledi. Sağlığına hiç özen göstermedi” diyecekler. “Evlenip çoluk çocuğa karışsaydı hayata daha sıkı tutunurdu,” diyecekler. "Zavallı adam tek başına geldi, tek başına gidiyor” diyecekler. Desinler. Çok da haksız sayılmazlar. Fakat çocukları büyüdüğünde, eş dost birer birer hayatlarından eksildiğinde benim hep orada olduğum yere ancak gelecekler. Ve orada da yine susmayacaklar… Kimileri “bir başınalık ne kötüymüş” diyecek, kimileri “hiç de fena değilmiş” diyecek. Bazıları “yalnızlık Allah’a mahsus” diyecek. Ne kadar insan, o kadar ayrı fikir belirecek. Hepsine eyvallah. Fakat şunu da bilsinler ki hayat onu anlamlandırmaya çalışırken öyle ya da böyle tükeniyor. Her bir “an” parçasında, herkes için değişim mütemadiyen devam ediyor. O son güne, o son nefese adım adım yaklaşanların gördükleri manzara ise giderek daha da netleşiyor. Zihin yavaş yavaş susuyor, kuru kalabalığın sesi azar azar kısılıyor, zan’lar, ön-yargılar bitiyor, kabule geçişin verdiği dinginlikle her şey saflaşıp berraklaşıyor hatta ölümden korkma düşüncesi bile yok olmaya başlıyor. Bambaşka bir dünyaya uyanma fikri ruhun yükünü hafifletiyor. İşte tam da bu noktada asla yalnız olmadığınızı hissettiren o muhteşem, o özgün, o içsel senfoniyi, kalplerinizin derinliklerinde bir yerlerde duymaya başlıyorsunuz. Bebekliğinizin, çocukluğunuzun, gençliğinizin, yaşlılığınızın en güzel kısımlarını yanınıza alıp en güzel versiyonunuzu oluşturuyorsunuz. Duyduğunuz o büyülü melodi eşliğinde evrenle birlikte ritim tutuyorsunuz. Öz-gürlüğünüze kavuşuyorsunuz. Gürleşen özünüzle, yeni benliğinizle ruhunuzun götüreceği yerde, derin bir huzurdasınız artık ve sonsuz güvende…      

Not: Kurgu yazının tüm hakları saklıdır ve ilgili yasalarca korunmaktadır.