BAŞIMIZ SAĞ OLSUN

Merkez üssü Kahramanmaraş'ın Pazarcık ilçesi olan ve on ilimizi derinden etkileyen depremde hayatını kaybeden kardeşlerimize Allah’tan rahmet kederli ailelerine sabır, kuvvet diliyorum. Ülkece hepimize geçmiş olsun, başımız sağ olsun.  

Bedenen deprem bölgesinde değildik belki ama ruhen o büyük sarsıntıyı bizler de hissettik. Altı şubattan beri yemek yemeye, su içmeye,  sıcak yataklarımızda yatıp uyumaya utanıyoruz. Ülkece yastayız, hepimizi göçük altındayız. Binanın değil, ihmalin altında öldük hepimiz.

Kahramanmaraşlı bir kız öğrencimizi ve ailesini on katlı binanın en alt katında bıraktık. Adıyaman’da öz ailemiz gibi bildiğimiz sevdiklerimizin kayıplarıyla dağlandık. Az önce telefonda konuştuğum arkadaşımın şu sözleriyle olduğumuz yere çakıldık: “Ailece birbirimize sarılıp saniyelerce ölümü bekledik.” Ekrandaki enkaz yığınlarını görünce “Keşke kepçe olsaydım” diyen Haluk Levent gibi hissettik hepimiz.  

Şimdi pek çoğumuz bu büyük facianın altından nasıl kalkarız, yaralarımızı nasıl sararız, travmalarımızı nasıl atlatırız diye düşünüyoruz… Eğer binalar ülkemizdeki deprem gerçeğine göre inşa edilirse, denetim mekanizması iyi işlerse, rüşvet rantiye biterse, herkes işini dürüstçe yaparsa, kimse çalıp çırpmazsa, sahipsiz kalan çocuklar kaçırılmazsa, yardım kolileri yağmalanmazsa yaralarımız iyileşir. Tek dileğimiz bu.

Sosyal medyada rastladığım Selçuk Uçar'ın şiiri, kaybettiğimiz canlarımızın anısına dursun şu viran satırların arasında:

 

VİRAN

Dün gece uyumadım

Gözlerimi beş dakika yummadım

Utandım uzanmaya,

Uyumaya utandım.

Gözlerimi terbiyeli olmaya davet ettim.

Nefsime kızdım

Uyusam güneşli bir sabaha uyanacaktım belki Kuzey Ege'de

Puf yastık, yumuşak yorgan, sıcak ev...

Sen uyusan uyanamazdın belki

Pazarcık'ta,

Bağlar'da

Sonra aklımın yüzüne nasıl bakardım...

En ince giysilerimi giyindim bugün

Başımda kırmızı şapka, ellerimde mavi eldiven yoktu

Boynumda beyaz kaşkol...

Çorap da giyinmedim ayağıma

Kendimi kendimin dışına vurdum

Çıktım sokağa ayazda durdum!

Üşüdüğün kadar üşümek istedim

Donduğun kadar donmak!

Canım yansın istedim, canın yandığı kadar...

Zaman geçtikçe,

Gitgide buzlaşan bir avuç kar'dım

Tanrıya, senin yanında olması için yakardım...

Acıktım, susadım

Yemedim, içmedim de

Boğazımdan geçmezdi sen orda aç, susuzken

Kalbimin yüzüne nasıl bakardım!

Senin ıstırabına büründüm bugün

Hüznünle beslendim

Sana senin acınla uzaklardan seslendim

Tüm kalbimle sarıldım sonra sana

Aklımla sarıldım,

Ruhumla...

Sarılmak iyileştirmez belki yaralarını,

Yıkılan evini geri getirmez, gidenlerini de

Açlığını bitirmez,

Isıtmaz ellerini...

Yüreğin ısınabilir mesela

Bugün,

İçimde kırılmış hain bir fay var

Yerle bir olmuş kederli Hatay var

Yarısı yitik bir Kahramanmaraş,

Malatya,

Gaziantep,

Diyarbakır...

Ağlayan çocuklar, gözleri çakır

Bir boşluğa dalıp giden anneler,

Çaresiz bekleyişler...

Neler neler...

Tadı zehirdir şimdi Adana'nın, Urfa'nın

Közde patlıcanı Adıyaman'ın!

Bugün Anadolu'da, on ilde de enkazım

Feryadım, figânım

Çığlığım, avazım...

"anne mi de kurtarın" diye çırpınan

O koca yürekli küçük Beyza'yım...

Kimseye hiç bir dilde geçmez nazım...

 

Serkan Uçar

Destina