ÖZ DENGE

Ne kadar güzel, ne kadar özel olduğunun farkındasın değil mi? Yoksa “daha neler,” deyip savuşturuyor musun kendini? Hayatındaki en önemli varlıkla, bedeninle, ruhunla ilgilenemeyecek kadar meşgul müsün? Etkileşimde oldukların, yapılacak işlerin bırakmıyor mu yakanı?  Daha önce gözlerinin içine de mi bakmadın uzun uzun? O saydam, o beyaz şefkatin üzerindeki o siyah, o renkli küreye hiç seslenmedin mi? Siyahla beyazın aynı anda  iç içe, uyum içinde olduğu o mucizevi derinliğe  hiç dalmadın mı yani?  İyi-kötü, zayıf-güçlü, zengin-fakir  diye kategorize etmekten bıkmadın mı çevrendeki insanları. Her şey zıddıyla kaim unuttun mu? Gece olmadan gündüzün, kış gelmeden baharın, ölüm olmadan yaşamın kıymetini başka nasıl bilecektin ki? 

 

Kanatlarında taşıdığın renkten, desenden, ihtişamdan bihaber gezgin bir kelebek misin? Dönüp bunu göremeyen, göstereni de olmayan mısın? Bak işte ben görüyor, ben söylüyorum sana: siyahınla beyazınla; artınla eksinle, olduğun halinle muhteşemsin sen. Örüntülerle dolu şu koca evrende türlü türlü rollerin var senin. Olmasaydın eğer puzzle eksik kalır, sihir kaybolur, denge bozulurdu. Zaten en önemli sorun da hem makroda hem mikroda “dengeyi bulamamak dengede kalamamak” değil miydi? Neyin fazlasına sahipsen onun zıddıyla sınanırsın ya hani? Fazla merhametliysen zalimlerle, fazla cesursan korkaklarla, fazla akıllıysan aptallarla… İyilik bile denge ister, unutma. Sen fazla iyi, fazla vericisin diye birileri kötü olmaya devam ediyor hala. O halde ne duruyorsun, öz-dengeni bulsana, kanatlarını takıp onları ahenkle çırpsana. Minik bir kanat çırpışınla kâinatı etkileyecek kadar büyük bir güce sahip olduğunu hatırlasana. 

 

Ah hayat, acısıyla tatlısıyla akıp giden, çoğu zaman kucaklayıp bazen de çimdikleyen, mesaj ısrarla alınmamdığında el mahkum kötekleyen hayat; aslında acı çektirmek değil niyeti. Sadece deneyimler yaşatıyor sana, en güçlü, en özel, en gerçek versiyonuna ulaş diye. Kendinle tanış, kendinle yüzleş, içini acıtan kırıkları gör ve  onları onar diye. Onları fark edip düzelttiğinde bir daha aynı dersle sınanmayacaksın biliyorsun değil mi? O yüzden tozlarını silkeleyen hayatla kavga etmeyi bırak. Hatta ona teşekkür et, senden vazgeçmediği için, ondan elini eteğini çektiğin anlarda bile senden ümidi kesmediği için...

 

Korkma! Yalnız değilsin, zaten hiç olmadın. İçindeki sese kulak verdiğinde bunu daha iyi anlayacaksın. Ancak etrafındaki kakofoniyi, zihnindeki anlamsız gürültüleri azaltmazsan o sesi asla duyamazsın. Bence bugün hayata yeniden başla hatta hayata her gün yeniden başla, sevmeyi yeniden dene, en önce de kendini sev. Her zaman başkalarından beklediğin takdiri, onayı öncelikle sen kendine ver. Şu kocaman evrende senden bir tane daha yok. Varmak istediğin yer, olmak istediğin sen, sahip olduğun güç, hepsi içinde, özünde saklı, orada öylece duruyor, senin tarafından keşfedileceği an'ı, bekliyor, hem de yıllardır… Sen ona kavuşuncaya kadar da beklemeye devam edecek.