BABA BEN GELDİM

           Merhabalar,

        Malum, bu pazar (18 Haziran) "Babalar Günü". Anne Bebek Dergisi'nin Haziran-Temmuz (2023) sayısındaki yazımı babalara ithaf etmek istedim. Gününüz kutlu olsun kıymetli babalar, başımızın tacısınız, iyi ki varsınız...

                                                              BABA BEN GELDİM

Küçük bir sahil kentinde huzur ve güven ikliminde yaşamış, tuzlu deniz suyunda yüzerek büyümüş şanslı çocuklardandım ben.  Ailem, doğada, açık havada vakit geçirmemi çok önemserdi. Sorumluluklarımı yerine getirdikten sonra mutlaka dışarıya çıkar, oyunlar oynar, daha ziyade gözlemler yapardım. Bir bilim insanı ciddiyetiyle elimi taşa, toprağa değdirir, bakışlarımı gökyüzünde gezdirirdim. Bazen ailemi de ayakları yere basmayan hayallerimin kanatlarına takar, resmettiğim uçsuz bucaksız dünyamda başlarını döndürürdüm. Sonu gelmeyen anlatımlarıma annemden çok, babam maruz kalırdı. Annem bankacı olduğu için eve genellikle geç gelir, babam öğretmen olduğu için günün büyük bir bölümünü benimle geçirirdi. Okul dönüşlerinde beni babam karşılardı. Son ders zili çaldığında sanki arkamdan atlılar kovalıyormuşçasına eve koşarak gelir, kapı açılıncaya kadar da parmağımı zilden çekmezdim.

“Babaaaaa, ben geldim!” diye, pür neşe eve girerdim. Babam, çocuksu coşkumu hiç frenlemez, her defasında beni şefkatle kucaklardı. Yemeğimi ısıttıktan sonra önüme koyar, iştahlı iştahlı yiyişimi keyifle izlerdi.  ‘Okulda günümün nasıl geçtiğini’ sorduğunda kendimi yemekten alıkoyamaz, tıka basa yanaklarımla anlaşılması mümkün olmayan bir şeyler gevelerdim. Konuşmayı geçiştirdiğim nadir anlara şahit olmanın tatlı mutluluğunu yaşardı babam.

O gün yine “Babaaaa ben geldim” diyerek kapı zilini zorlarken annemle birlikte benim için hazırladıkları sürprizden habersizdim. Uzun zamandır istediğim iki tekerlekli, mavi bisikleti evin bahçesinde gördüğüm o an dünyalar benim olmuştu. Üstelik bu güzel hediyeyi hiçbir sebebe dayandırmaksızın; ne özel bir gün olduğu için, ne sorumluluklarımı yerine getirdiğim için ne de okul başarım için almışlardı, bunu bana sadece ben olduğum için sunmuşlardı. Babamın, arkamdan iterek verdiği destekle sürmeyi çabucak öğrendim. Aynı zamanda büyüdüğüme de işaret eden o mavi bisikleti sürdükçe duygudan duyguya savrulur bakımı, temizliği ile bizzat ben ilgilenirdim. Sürat yaparken daha da belirginleşen tatlı esintinin yüzümü her okşayışında koşulsuz sevilmenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu hatırlar, içim ailemle dolardı. 

Çocukluk yıllarım göz açıp kapayıncaya kadar geçti. İlkokul, ortaokul, lise, üniversite derken şimdi meslek sahibi bir yetişkinim. Daha düne kadar kendi çapımda Zihni Sinir proceleri üretirken bugün bilimsel araştırmalarla uğraşan ciddi bir akademisyenim. Yaradılışıma, yeteneklerime uygun düşen, her zaman hayallerimi süsleyen bu mesleğe yönelişimde; çocukken önüme set çekmeyen, düşlerime, hedeflerime “saçmalık” demeyen, söylediklerime, yaptıklarıma gülüp geçmeyen aileme, öğretmenlerime ne kadar teşekkür etsem azdır. 

Mesleğimi elime aldıktan kısa bir süre sonra evlendim. Eşim, geniş ailemizin yegâne prensesi olurken, annem de ana- kraliçeliğe terfi etti. Ardından ikiz; iki erkek evlat sahibi oldum. O süreçlerde babam, ben ve çocuklar olarak daha doğrusu erkekler ordusu kurarak sık sık bir araya gelir dosta, düşmana gövde gösterisi yapardık. Birlikte balık avına çıkar, çift kale maç yapar, berber tıraşına bile maaile giderdik. Musluk tamiratlarında çok başarılı olamasak da tuttuğumuz balıkları kızartmada oldukça iyiydik. Yemek sohbetlerimize, annemin nahif konuşmasıyla örtüşmeyen kalın seslerimiz eşlik ederdi. Hep birlikte dünyayı kurtaracak teoriler üretmeye başladığımız dakikalarda kedimiz Huni, bu kakofoniye dayanamaz, minderinden kalkıp başka bir odaya geçerdi.

Zaman, mola vermeden akmaya devam etti. İkizlerden biri evlenme arifesine geldi. Ne ilginçtir ki bu güzel haberi müjdeleyeceğim gün babalar gününe isabet etti. Babama giderken yol boyunca, bundan daha güzel bir hediye veremezdim diye düşündüm. Tıpkı okul dönüşlerimdeki gibi tık nefes bir halde yanına gittim. Satın aldığında sanki boğaza nazır bir yalı almışçasına müjdeleyerek söylediği aile kabristanlığındayım şimdi. Çocukluk zamanlarımdaki coşkun duygularımla değil içine biraz elem, çokça özlem sinmiş o eski nidamla huzurundayım babamın:

-          Babaaaa ben geldim... Sana çok güzel bir haberim var. Biliyor musun, torunun, adaşın, mazideki minik arkadaşın, ikizlerden, dakika farkıyla büyük olan evleniyor. Gerçi senin haberin vardır ama ben yine de içimde tutamadım. Küçüklüğümden beri derdimi, sevincimi paylaştığım gibi bu büyük haberi de sana duyurmaya, babalar gününü kutlamaya geldim. Evet, kıl payı kaçırdın, tanısan çok severdin kızımızı. O da seni severdi eminim. Ama üzülme, seni bizzat ben tanıtacağım, uzun uzun senden bahsedeceğim ona. Diyeceğim ki: “Benim babam eşsiz bir insandı. Sevgi, şefkat, merhamet doluydu. Çocuksu heyecanlarıma çocukça mukabele eder, bıkıp usanmadan suallerime cevap verirdi. Her zaman çok güzel konuşur, her zaman şık giyinirdi. En çok da makamımı ziyaret edecekken titizlenir, hasta ziyaretine bile kravatla giderdi. Cümle kurmaya yeni yeni başladığım sıralarda anneme anne dediğim gibi babama da “anne” demişim ben. Minik kalbimin ferasetiyle bu yüce unvandan babama da pay biçmişim.”

Ah baba, neden bu kadar acele ettin ki terk-i diyar etmekte. Neden bize danışmadın? Niye bizi hazırlamadın? Ne yasta, ne hasta ne de depresyondaydın. Ne elbiselerin eskimiş ne belin bükülmüş ne de saçların ağarmıştı henüz. Öyle çekip gitmelerine hiç alışkın değildik biz. Her sabah üzerini giyinip evden çıkan, kaçta döneceği belli olmayan yabancılardan değildin sen, anlı şanlı bir babaydın, gerçek baba, gerçek insan, sevgi, saygı, sadakat kokan; evlat kokan, ev kokan gerçek bir eş’tin. Çocukken resim kâğıtlarına çizip bacısını yaz kış tüttürdüğüm üçgen çatılı evimizin tam merkezinde, her zaman başköşemdeydin. Tek idolüm, tek modelim, yıkılmaz kahramanım; dört mevsim baharımdın sen. Gökyüzündeki yıldızların toplamından daha parlak ışığım; en güvenli sığınağımdın baba.

Çocukken yanımda olmadığın anlarda bile beni bir yerlerden izlemekte olduğuna inanır, heybetli gölgenle beni koruyup gözettiğini düşünürdüm. Aslına bakarsan bu inancımı hiç kaybetmedim. Beni yine bir yerlerden izlemekte olduğunu düşünüyor, ruhunun sıcaklığını hala kalbimin derinliklerinde hissediyorum.   

İyi ki senin oğlunum. İyi ki torunlarının babasıyım. İyi ki seni seçtim, iyi ki sana geldim baba. Önce hayaline, düşüne; sonra kucağına, döşüne; okul dönüşü kapına; şimdilerde mezarının başına hep ‘ben geldim baba’. Ama burada ne parmağımın ucuyla çalacak zilim, ne açılacak kapım, ne de karşımda sen varsın. Kollarım boşta, nidam ayazda kaldı. Yok, yok ağlamıyorum, iyiyim ben, gerçekten… 

Mekânın cennet, ruhun şad olsun; 

sohbetimiz daim, babalar günümüz kutlu olsun babacığım.

Seni çok seviyorum…