ANNE ve OĞUL

Merhabalar,

Anne Bebek Dergisi'nin şubat sayısı için hazırlamış olduğum öyküyü aşağıya bırakıyor, hepinize iyi hafta sonları diliyorum. 

                                                           ANNE ve OĞUL

İki çift ürkek göz, iki cılız beden, bir kırık ayak, anne-oğul olarak ilerliyorlar karanlık, izbe sokaklarda. İlk anda özgürce koşup mutlu olsalar da sonrasında derin bir sorgulamanın tam ortasında buluyorlar kendilerini. Bir kasvet çöküyor içlerine. Bir iki metrelik zincir mesafesine, köhne, ahşap bir kulübeye hapsolmuş kısıtlı yaşamları, koşmaya devam ettikçe daha da büyüyor önlerinde. Nicedir alışık olmadıkları bu devasa genişlik ürkütmeye başlıyor onları. Korkularını birbirlerinden gizlemeye çalışsalar da zihinlerine takılan soruları frenleyemiyorlar.

- Barınaktan kaçtığımızı fark ederler mi acaba anneciğim, diye soruyor Beyaz olan. Cevabını beklemeden bir diğer soruyu, bir diğerini, bir diğerini soruyor. Evhamlarını yatıştıracak cevaplar gelsin istiyor annesi Siyah’tan. Tüylerinin rengine göre aldıkları bu isimleri barınaktaki Nihat abileri taktı onlara.

- Nihat abimiz fark eder etmesine de ne yapabilir ki diye cevap veriyor anne. Bizim tabiatımıza uygun olan yerler beton barınaklar değil, koşup oynayacağımız dağlar, kırlar, ovalar. Bizim doğamızda, coşmak, koşmak, oynamak, sevmek, sevilmek var. İnsanlarla bir arada olmak var. Hem dışarıda bizi bağrına basacak bir aile de ediniriz belki, kim bilir?

 - Bir tutam sevgi yüzünden, küçücük bir ihtimalin peşinde koşarken çıktığımız yollarda açlıktan ölmeyelim bir de anneciğim, hav havv.

- Biliyorsun, son günlerde barınakta sayımız çok arttı. Geçen gün sana yiyecek kapmaya çalışırken az kalsın parçalanıyordum. Aşılarımız geciktiği için salgın hastalık da başladı. Bu şartlarda orada daha fazla duramazdık. Orada öylece ölüp gitmektense bizi sevecek bir dost, bir aile ararken ölmek çok daha onurlu değil mi sence de?

- O zaman şehrin en işlek caddesine konuşlanalım anneciğim. Özellikle de küçük çocuklu ailelerin peşine takılalım. Bazıları biraz korksa da pek çok çocuk sempati gösteriyor bize. Ben onların bacaklarına dolanır, kendimi sevdirmek için elimden geleni yaparım.

- Haklısın evlat, öyle yapalım, hav hav, havvv.

Barınaktaki bir arbede sırasında ayağı kırılan Beyaz, zorlansa da gayret ediyor koşmaya. Takatsiz kalıncaya kadar seğirtiyor annesinin peşinden. Sendeleyip bir su birikintisinin içine düştüğünde gri-beyaz tüyleri bir anda çamura bulanıyor. Havlıyor can havliyle. Yüz metre önünden koşan annesi geri dönüyor hemen. Yanına gelip “Kalk!” diyor. “Görüyor musun şehrin ışıklarını, çok ama çok az kaldı hayallerimize ulaşmaya, özlemle beklediğimiz ailemize kavuşmaya.” Bu sözlerin sıcaklığına sokularak ayağa kalkıyor Beyaz. Bin bir meşakkatle de olsa varıyorlar şehir merkezine. Dilleri dışarıda, ışıklı dükkânların, rengârenk mağazaların, müzikli pasajların, kasapların, manavların önünden geçiyorlar. En çok da et restoranının önünden geçerken zorlanıyorlar. Bir parça kemik atarlar mı diye defalarca dönüp duruyorlar aynı metrekarede. Beyaz, annesinin ikazlarına rağmen açlık duygusu ayağındaki acının önüne geçtiğinde dayanamayıp giriveriyor restorandan içeri. Ama o da nesi, eti sıyrılmış kemik ummak bir yana acımasızca, hoyratça kovalanıyor biçare, ağır hakaretlerle kapı dışarı ediliyor.

Barınakta doğmuş, gözünü dünyaya orada açmış bir yavru olarak ‘şehirdeki hayatı, şehrin insanlarını hiç böyle hayal etmemişti oysa. “Keşke hiç kaçmasaydık” diye geçiriyor içinden. Nihat abisi elinden geldiğince besliyordu onları. Kısa süreliğine de olsa okşuyordu başlarını. Hatta bir iki kelam laflıyordu da. İyi kötü kafasını sokacak bir yuvaları vardı. Daha fazla sevilmeyi, bir aile edinmeyi keşke bu kadar çok istemeselerdi. Nankörlük etmeselerdi. Boylarından büyük maceralara atılmasalardı. O zaman bunların hiçbiri gelmezdi başlarına. Barınaktaki arkadaşlarını da şimdiden özlemeye başlamıştı. Orada her birinin ayrı bir hikâyesi vardı. Kuyruğu kesik olan, tek gözü görmeyen, depremde ailesini kaybeden, sahibi tarafından sokağa terk edilen, şiddet gören, kaza geçirip sakat kalan ve daha pek çokları…

Yorgunluktan, açlıktan gözündeki ışığın kaybolduğunu, nicedir kuyruğunu sallamadığını, soğuk zemine kıvrılıp dakikalardır havlamadığını fark eden anne yaklaşıyor evladının yanına. İçinden geçenleri hissetmişçesine ilişiveriyor yamacına. Anne olmanın verdiği bilgelikle başlıyor havlamaya: “Beyaz, dinle beni! Eğer geleceğe dair güzel hayaller kurmasaydık, yerimizden hiç kıpırdamasaydık boynumuza vurulmuş zincirleri asla fark edemez, cesaretle onları koparamazdık. En zor aşamayı atlattık. Şimdi ise daha önce hiç tanışmadığımız ama bizi beklediğine inandığımız ailemizi bulmaya geldi sıra. O soğuk demirler hala boynumuzda asılı dursa da, şıkırtısı peşimiz sıra duyulsa da çıkan melodi sence de daha farklı, daha güzel değil mi?” Düşlerimizin esiri olmak yerine semanın endamına talip olmak harika değil mi? Çektiğimiz sıkıntılara değmez mi?”

Bu etkili konuşma karşısında gözlerini kırpıştırarak ayağa kalkıyor Beyaz. Kuyruğunu fersiz de olsa sallamaya başlıyor.  Bir umutla yeniden yola koyuluyorlar. Çöp konteynırlarının etrafında karınlarını az da olsa doyuruyorlar. Zaman içinde ulaştıkları bölgeyi mekân tutuyorlar. Böylece günler haftalar geçiyor. Bazen barınağı, Nihat abisini özlediği için ağlıyor, inliyor Beyaz. Kırık ayağını ise epeydir hissetmiyor. Çocuklu anneler de uğramıyor hiç bu semte. İnsanlar sanki onlar yokmuş gibi, sanki görünmezlermiş gibi davranıyorlar, ilgisizce geçip gidiveriyorlar yanlarından. Burası doğru adres değil diye düşünüyor anne. Yeniden harekete geçmeleri gerektiğini hissediyor. Birlikte tekrar yollara düşüyorlar. İşlek caddelerin birinde, bir bando ekibinin, uzun bir yürüyüş kortejinin içinde buluyorlar kendilerini. Etraftaki konuşmalardan bayram olduğunu öğreniyorlar. “Bu fırsat kaçmaz!” diyor Siyah. “Hadi hemen harekete geçelim. Bayram günü çocukların istekleri geri çevrilmez. Çok fazla havlamayalım ki ürkmesinler. Tatlı tatlı koşalım sevdiğimiz, sevileceğimizi hissettiğimiz ailelerin etraflarında, kuyruğumuzu sallayıp onları selamlayalım. En canlı gülüşümüzle coşup oynayalım tamam mı?” Beyaz bu tavsiyelerin hepsini harfiyen uyguluyor, sempati duyduğu bir ailenin çevresinde. Korteji annesiyle birlikte karşı kaldırımdan seyreden Hasan’ın, gözünden kaçmıyor Beyaz’ın bu sevimli halleri. O sırada Beyaz’ın seçtiği aile, ona sırtlarını dönüp ilerlerken Hasan, annesini Beyaz’a doğru sürüklüyor. 

- Anne baksana ne kadar tatlı, diyor. Sevip okşuyor başını. “Aaaa, ama bak gördün mü arka ayağının üzerine basamıyor! Anne bak gerçekten de basamıyor! Onu bu halde bırakamayız. Anne ne olur onu hemen bir veterinere götürelim,” diyor acıyan gözlerle.

Bu yakın ilgiyi uzaktan fark eden Siyah, kalabalığı yararak onlara doğru koşuyor. Yetişinceye kadar Beyaz’ı kucaklayıp arabalarına koyuyor anne-oğul. Siyah, ilerleyen arabanın peşinden havlayarak metrelerce koşuyor. Evladıyla vedalaşamamanın verdiği üzüntüyle takati giderek azalıyor. Tam vazgeçeceği sırada Hasan’ın annesi dikiz aynasından fark ediyor Siyah’ı. Aracı sağa çekip durduruyor arabayı. “Böyle dakikalarca süren canhıraş bir takibi yapsa yapsa koca yürekli bir anne yapar” diyor. Bu yüce sevgiye, bu kuvvetli bağa saygı duyuyor. İnip onu da alıyor arabaya.  Birbirlerine kavuşmanın verdiği sevinçle dakikalarca öpüşüp koklaşıyor ana-oğul. Bu duygulu ana tanıklık eden diğer ana-oğul da nemlenen gözlerle onları seyrediyor. 

Sağlık kontrolünden geçiyorlar enikonu. Beyaz’ın ayağı alçıya alınıyor. Aşılar olunuyor. İlaç ve mama tedariki yapılıp evin yolu tutuluyor. Eve vardıklarında iki hareketli kedi karşılıyor onları. Kediciklerin ilk etapta pek hoşuna gitmiyor yeni konuklar. Tıslayıp, miyavlıyorlar aksi aksi. Ama kaynaşmaları uzun sürmüyor. Ev sahibelerinin ricasını kırmayıp evi gezdiriyorlar yeni misafirlere. Mutfaktan gelen güzel kokuları hissedince tabanları yağlayıp kokunun membağına ışık hızıyla geri dönüyorlar. Siyah ve Beyaz’ın ömrü hayatlarında yedikleri en güzel öğün oluyor bu.

Şölen bitmek bilmiyor. Akşam olunca, yanan kuzinenin etrafında birleşiyorlar ailecek. Sıcak minderlerin üzerinde iliklerine kadar ilk kez ısınıyor kutsal emanetler. Birer çift el dakikalarca başlarını okşuyor. Kuzineden yükselen alevler, tavanda raks ederek mutluluklarına eşlik ediyor. Siyah’ın azmi Beyaz’ın yarınlarına umut oluyor. Makûs talihlerini yenip muhteşem bir geleceğe yelken açtıkları o gece, başlarını göğe doğru kaldırıp ince ince uluyorlar, defalarca teşekkür ediyorlar.  İçlerindeki şükran duygusu bereket olup üzerlerine yağıyor. Minnet dolu bakışlar, sevgi dolu bakışlara dakikalar boyunca kenetlenip kalıyor. Öyle güzel, öyle eşsiz, öyle masum bakışlar ki onlar yeri, göğü, evreni, arşı titreten türden… 

Anne Bebek Dergisi için hazırlamış olduğum diğer öykülere aşağıdaki linkleri kullanarak ulaşabilirsiniz. 

Yıldızlı Sevgilerimle...

Tuna Nehri

Bir Bebeğin Güncesi

Müjde

Oyuncak Tren

Çocukluğum

Kırmızı Çizgi

Okuma Koltuğu